«U junactvie razmovy pra biełaruskuju movu (hinie mova, hinie nacyja, nie dapuścim źniknieńnia movy, nie pakidajcie ž movy našaj biełaruskaj, kab nie ŭmiorli) mnie padavalisia niejkimi zaimšełymi dy niesučasnymi, maŭlaŭ, našaje koła razmaŭlaje pa-biełarusku, tamu my vybranyja, elita, a astatnija — jak sabie chočuć», — piša ŭ siabie ŭ Fejsbuku muzyka Lavon Volski.
«Minuŭ čas, — praciahvaje Volski. — Śviatasłaŭ Vakarčuk zaklikaje bałarusaŭ havaryć pa-biełarusku, a niejki niaŭciamny ŭładafił ź Biełoruśsii dakazvaje, što rasiejskaja ŭ jahonaj Biełoruśsii zaŭždy budzie dziaržaŭnaj.
Nie, siabroŭki dy siabry, vymušany kanstatavać: bieź biełaruskaj movy ničoha nie budzie. Chiba paŭnočna-zachodni kraj. Z hetymi viečnymi krepkimi chaziajśćvieńnikami, dažynkami, bitvaj za ŭradžaj i konkursam patryacičeskaj pieśni. Tamu kožnamu nieabchodna vychodzić, jak toj kazaŭ, z zony kamfortu i avałodvać biełaruskaj movaj. I razmaŭlać pa-biełarusku».
«Inakš padpadajecie pad novy akupacyjny zakon, — zaścierahaje Volski. — U jakim prapisana, što ŭsie rasiejskamoŭnyja jość častkaj russkoho mira. Ci vy chočacie być jahonaj častkaj?»
Ciapier čytajuć
Płača, ale jedzie ŭ Kieniju ŭśled za mužam: łukašenkaŭski puł zastaŭsia biez addanaj supracoŭnicy19
Kamientary