Jak słova načalnika IČU ničoha nie značyć

Ina zhadvaje, što ŭ kastryčniku 2020 hoda ŭ hrodzienski IČU jana patrapiła ŭ svajoj znakamitaj sukiency.

«Mnie napisali ŭ telehramie: «Ina, my viedajem, što vy ŭ Hrodnie. My vašy fanaty. My chočam z vami sfatahrafavacca. Možna, my padjedziem i sfatahrafujemsia?»

Pavodle słoŭ Iny, kali b pobač byŭ jaje muž, to jon by adrazu zrazumieŭ padman.

«My sapraŭdy pafatahrafavalisia. Dźvie mašyny AMAPa. Zachapleńnia i ŭ miantoŭcy było šmat, —

zaŭvažaje Ina i raspaviadaje padrabiaznaści zatrymańnia:

— Adčyniajucca dźviery. Kryk «Vychodź!». Ja siadžu, jak viasielny piroh, na zadnim siadzieńni. Sprabuju heta ŭsio sabrać. Heta doŭhi praces — «vychodzić z mašyny ŭ viasielnaj sukiency». A jon mianie prosta zhrabaje i na darohu vykidaje. Ja jak kulok u hetym usim torcie. Tort kančatkova zabłytvajecca. Ja śmiajusia hamieryčnym rohatam i ŭjaŭlaju hetuju karcinu zboku. Mnie vielmi śmiešna. A jon kryčyć matam: «Ustavaj. Ja skazaŭ, ustavaj!»

Ja śmiajusia jašče macniej i kažu: «Vy navat pichnuć mianie možacie. Ale heta pracesu nie paskoryć: ja zabłytałasia ŭ spadnicach». Pobač apynuŭsia naparnik ź intelektam trochi vyšejšym za małpu. Jon kaža: «Pačakaj. Jana ŭ sukiency. Jana zaraz ustanie». Ja dumaju: «Jakaja śvietłaja dumka». I spakojna ŭstała».

Ina zhadvaje, što ŭvieś praces zapisvaŭsia na kamieru. Potym zapis byŭ vykładzieny ŭ jutubie.

«U 32 zuby ja staju i ŭśmichajusia. Jon zdymaje. Tam ža nie vidać, što za śpinaju. A tam paŭkruham ludzi ŭ čornym i ŭ maskach. Vadziciela i maju siabroŭku jany adpravili dapytvać u asobnaj mašynie. Ja staju i razumieju, što heta jak u niejkich chorarach, kali lubaja iskra varjactva, i ništo hetamu nie pieraškodzić. Staić 15 čałaviek i adna žančyna. Lubaja iskra, ideja, jakaja pryjšła niekamu ŭ hałavu, moža być realizavanaja: paździekavacca, usio što zaŭhodna», —

adznačaje Ina i zaŭvažaje, što jaje zaŭsiody vyratoŭvaje humar.

«U nas adbyłasia «intelektualnaja razmova» z humaram. Praciahvajučy ŭśmichacca ŭ 32 zuby, ja atrymała svaju dolu pryznańnia, zachapleńnia. «Vy pryhožaja dziaŭčyna. Davajcie sfatahrafujemsia». I nikudy dalej heta nie pajšło. Potym pryvieźli ŭ milicyju, i ŭsie pa čarzie biehali: «Nam pryvieźli BČB-niaviestu. Idzicie pahladzicie», — raskazvaje jana.

— Ty razumieješ, što voś hetaja miaža pamiž tym, što ty siadziš na kreśle ci lažyš źbitaja, vielmi nietryvałaja. Adlehłaść pamiž hetym moža składać dumka adnaho čałavieka. Tamu ja trymałasia z uśmieškaj, imknučysia stvarać pole narmalnaści vakoł siabie».

Tych, kaho ŭ toj dzień zatrymali, sudzili i vypuścili na druhi dzień. Ale nie Inu.

«Chiba što byŭ sihnał, kab nie vyjšła ŭ sukiency. Ja jaje zdymała, bo ŭ kamiery ŭ joj na škoncy nie palažyš. Pad sukienkaju ŭ mianie byli lehinsy. Vyšej było hołaje cieła i kurtka. Ja zdymała sukienku i składvała pad škonkaj, a ŭ kurtcy na hołaje cieła i ŭ lehinsach spała. Jany «prasiakli hetuju fišku», kali pieraviali da dźviuch dziaŭčat, jakija siadzieli nie z-za palityki. Kali ja źniała sukienku, načalnik IČU razam z dvuma supracoŭnikami zajšli i skazali, što im treba źniać maju sukienku jak rečavy dokaz i što jany mnie jaje viernuć. A ja razumieju, što jana źniataja. Kali b jana była na mnie, to možna było b pasupraciŭlacca. A tut jana ŭžo źniataja.

I staić troje mužykoŭ. Usio, što ja mahła zrabić, heta skazać načalniku: «Dajcie słova mužyka, što maja sukienka budzie mnie viernutaja». Heta ŭsio, što tady ja mahła zrabić. Jon adkazaŭ: «Zrazumieła. Biez pytańniaŭ». Jon tak lohka heta zrabiŭ», — kaža jana.

Ina adznačaje, što sukienku joj nie viarnuli. Jana nahadała načalniku pra jaho słova. «Jon [adkazaŭ]: «Tak. Tak. Ničoha strašnaha». Heta značyć, što asabistyja jakaści zhublenyja ŭžo daŭno», — kamientuje Ina.

Hladzicie całkam:

• 11
• 0
• 2
• 2
• 1
• 4
• 6
• 0