Цой прывёў да Багдановіча: японскі адвакат распавёў, як зацікавіўся беларускай культурай і вывучыў мову

Шлях Кена да беларушчыны быў цікавы і доўгі. А пачалося ўсё… з кліпаў на песні Віктара Цоя, на якія 16-гадовы японскі падлетак выпадкова трапіў, калі блукаў па бязмежных прасторах ютуба.

У японскіх школах як замежную звычайна вывучаюць англійскую, але Кен, які зацікавіўся творчасцю Цоя, вырашыў пайсці дадаткова на курсы рускай мовы.

— Канечне, гэта было вельмі цяжка — бо кірыліца для мяне была незнаёмай. Граматыка неймаверна складаная. Але мне было цікава.

Потым Кен паступіў ва ўніверсітэт у Токіа на кафедру рускай філалогіі. Адначасова вывучаў шмат розных моў — лацінскую, ісландскую, царкоўнаславянскую…

— Але гэта было даўно, тыя мовы я ўжо амаль не памятаю. Цяпер, акрамя роднай, я разумею беларускую, рускую, крыху англійскую і літоўскую.

Кен паспеў павучыцца год у Мінску — было тое 12 гадоў таму. Ён кажа, проста праглядаў спіс універсітэтаў, якія мелі сувязі з яго ўніверсітэтам, і знайшоў там БДУ. У выніку ў 2013 годзе хлопец апынуўся ў Беларусі — вучыўся на філфаку.

— Мінск мне спадабаўся — невялікі, спакойны і прыгожы горад. Там можна адчуваць прыроду. Я любіў шпацыраваць па сталіцы.

Павялічыць

Перад тым, як ляцець на іншы край свету, Кен чытаў пра Беларусь. Прызнаецца, больш за ўсё яго здзівіла інфармацыя, што ў краіне амаль ніхто не размаўляе па-беларуску. Паверыць у тое, што сітуацыя з мовай настолькі складаная, японцу было цяжка.

Падчас вучобы ў Мінску, хлопец пачаў вывучаць беларускую. Матывацыя была вельмі простая: хацелася ведаць дзяржаўную мову Беларусі.

— Калі я пачаў вывучаць беларускую мову, то зразумеў: гісторыя пра тое, што на ёй зусім ніхто не размаўляе, гэта праўда не на 100%. Ёсць суполка беларускамоўных людзей, ва ўніверсітэце людзі разумелі па-беларуску. Я адразу захапіўся прыгажосцю гэтай мовы.

Вывучаць беларускую Кену было таксама не вельмі проста — выкладчыца акрамя беларускай ведала толькі рускую, то-бок японцу трэба было вывучаць адну замежную мову праз іншую замежную (якую ён таксама ў той час ведаў не ідэальна). Таму першы час на занятках не разумеў увогуле нічога. Але справіўся ён выдатна — нават праз столькі гадоў размаўляе даволі добра.

Паміж беларусамі і японцамі Кен бачыць больш падабенстваў, чым адрозненняў:

— І японцы, і беларусы вельмі спакойныя людзі — у адрозненне, напрыклад, ад кітайцаў ды расіян.

А яшчэ ў Беларусі Кен палюбіў дранікі. Кажа, нават калі прыязджае ў Літву, амаль штодня замаўляе іх.

Некалькі гадоў таму Кен выпусціў пераклад вершаў Максіма Багдановіча на японскую мову.

Павялічыць

Захоўваць мову, калі не карыстаешся ёй штодзень, — задачка не вельмі простая. Але Кен спрабуе не губляць навыкі.

— Канечне, у Токіа ў мяне не шмат магчымасцяў размаўляць на замежных мовах. Рускай я магу крыху карыстацца на працы. У мяне ёсць толькі адна знаёмая, якая ведае беларускую — гэта мая была выкладчыца рускай мовы. Калі я вярнуўся з вучобы ў Мінску, настаўніца распавяла, што яна сама з Беларусі. Цяпер, калі мы сустракаемся з ёй, то карыстаемся выключна беларускай мовай. Гэта вось мой адзіны шанец паразмаўляць у Японіі па-беларуску.

У Вільні Кен запланаваў творчую сустрэчу з беларусамі, а таксама паразмаўляў па-беларуску пра жыццё ў Японіі з дзецьмі.

Дарэчы, менавіта на сустрэчы ён даведаўся, што нядаўна ў Беларусі забаранілі кнігу японскага пісьменніка Юкіа Місімы «Жыццё на продаж».

— Юкіа Місіма пісаў творы, якія мелі нацыяналістычны смак. Ён сапраўды з’яўляўся нацыяналістам і імперыялістам. Складана ацэньваць яго творчасць, бо ў пасляваеннай Японіі было забаронена распаўсюджваць такія ідэі. Але ж асабіста мне яго творчасці падабаецца і, здаецца, большасці японскіх чытачоў таксама.

• 9
• 0
• 0
• 0
• 0
• 1
• 0
• 2