З фэйсбука Андруся Горвата — свежае.
Сем раніцы. У сенцах вару каву. У мяне там электраплітка стаіць. Чую, як за дзвярыма дыхае жанчына. Не, думаю, не можа быць. У двары цёмна і халодна — не можа там ніхто дыхаць. П'ю каву ў хаце, праз дзесяць хвілін звоніць цётка.
— Андрэй!
— Оў!
— Ты мне адразу скажы: адзін ці з дзеўкай? Калі з дзеўкай, я заходзіць не буду.
— Якой дзеўкай?
— Ну, я ж чую, у цябе нехта гамоніць.
— То радзіва.
— Цьху ты! А я хаджу, хаджу, гляджу ў вокны, ужо шыю скруціла. У цябе ж гэтыя - як іх? - вісяць, нічога не бачна. То адчыняй, бо я змерзла.
Адчыніў. Цётка скідае вялікі салдацкі заплечнік, сядае ля грубы.
— Пабач ты! У цябе і радзіва е.
— Ну, от слухаю.
— Ты не бойся, я толькі на пяць хвілінак. Паўгадзіны пацярпі. Няхай развіднее, бо ў мяне ў хаце цёмна, не хочу шчотчык уключаць.
— Мо чаю наліць?
— Не буду я твой чай. Я табе нешта сказаць хочу.
— Ну, што?
— Выключай сваё радзіва, паслухаеш дзеўку потым, цяпер паслухай мяне.
— Што такое?
— Ты мне от што скажы. За каго б ты галасаваў: за Хілару ці за Трампа?
Я ведаў, я прадчуваў, што не трэба цётку ў горад адпускаць.
Комментарии