«Паразіты»: чорная камедыя, якая сцірае межы між арт-хаусам і масфільмам
Паўднёвакарэйскія «Паразіты» атрымалі галоўную оскараўскую статуэтку, а рэжысёр Пон Джун-хо, вядомы ў сябе на радзіме, але новы для шырокага гледача, абышоў у званні найлепшага Таранціна і Скарсэзэ.
Чакана і заслужана. У гэтым сюррэалістычным фільме звычайныя людзі праз адчай здольныя на большую жорсткасць, чым суперзлачынцы, а жарсці, якія разгараюцца пры карасканні па сацыяльнай лесвіцы, круцейшыя за галівудскія.
Сюжэт «Паразітаў» такі. Бедная карэйская сям’я жыве ў сырым паўпадвале. Іх адзенне і валасы наскрозь прапахлі зямлёй. З працай не шанцуе, з вышэйшай адукацыяй — таксама, і не бачыцца ніякіх перспектыў. Да таго часу, пакуль сябра маладога Кіу Кіма не прапануе яму падмяніць яго на працы рэпетытарам у багацеяў.
А Кіу прыдумвае, як заадно ўладкаваць туды сваю сястру, маці і бацьку. Далей — чарада абсурдных, камічных сітуацый. І павучальны фінал, годны класічнай прытчы.
«Паразіты» напоўнены сатырай. Тут і тонкі тролінг пакланення перад усім амерыканскім (заможная гаспадыня ў захапленні, калі чуе, што будучая настаўніца яе сына вучылася ў Штатах), і смех з таго, як пад выглядам індывідуальнага падыходу і клуба для выбраных можна выкалочваць шалёныя грошы.
Фільм метафарычны. Колькі б легенд ні стваралі Кімы вакол сваёй сям’і, яны ніяк не могуць пазбавіцца ад падвальнага паху, які выдае галечу. Чым большы становіцца падман, тым складаней захоўваць таямніцу. З тымі, каго лічыш ворагам, даводзіцца дамаўляцца, каб не патануць абодвум (а падаць, аказваецца, нават калі жывеш у паўпадвале, ёсць куды). А камень-талісман, які абяцае сям’і багацце, прыносіць няшчасце.
Чым далей глядзіш, тым больш губляешся ў здагадках, хто ж тут «паразіты». Беднякі, якія спрабуюць высмактаць усё, што магчыма, з недалёкіх багацеяў, ці багацеі, якія бяздумна раскідваюцца грашыма і вернуць нос ад людзей, ніжэйшых за іх па паходжанні?
Пэўна, гэтыя складнікі і сталі прычынай трымфу «Паразітаў» спачатку на Канскім фестывалі, а цяпер — на прэміі «Оскар». Нарэшце найлепшым кінаакадэмія прызнала не проста прыгожы мюзікл, а сацыяльны, няхай і камедыйны, фільм.
Рэжысёр Пон Джун-хо, атрымліваючы статуэтку, пажартаваў, што будзе піць да самай раніцы. Бадай, гэта можа стаць пачаткам новага сюррэалістычнага сюжэту.
Завадчанін Ігар, які вяртаўся дадому бухім, упершыню ў жыцці едзе за мяжу. А яшчэ ён халасты7
Каментары