пабягу да сасны залацістае,
абдыму за шурпатую талію…
ззяе верас наўсцяж аметыстамі,
цішыню выдыхае крыштальную…
наталілася золатам сонечным
чыстацела маё святаяннае,
і таму, нават збітая горыччу,
не ўпаду, не здранцвею, не звяну я.
нават цемраю роспачы воглае
я прайду, я здалею, я выстаю.
тут чакаюць мяне з перамогаю
верас мой і сасна залацістая.
Комментарии