Литература1818

Вольга Бабкова: «Радзіва «Прудок» Андруся Горвата — гэта проста космас

Фота Нікі Сандрас.

Мінакі і птушкі ў Аляксандраўскім скверы раней такога дакладна не бачылі. У тэатральную кавярню «Аўстэрыя «Уршуля», што насупраць самага старога мінскага фантана, стаяла чарга. Не бачылі такога і дворнікі з рэзідэнцыі праз дарогу. А калі б дазналіся — здзівіліся. Іх былы «тэатральны калега» сабраў аншлаг.

А мне ўявілася яшчэ постаць у фраку ў вокнах уяўнага палаца Чапскага, праз якія 126 гадоў таму паглядаў мінскі губернскі маршалак Атон Горват на новапабудаваны гарадскі зімовы тэатр. На пабудову гэтага тэатра Горват уклаў немалыя грошы і, напэўна ж, неаднойчы наведваў ягоныя прэм’еры. А ў снежні 2016 года сваю першую кнігу падпісваў у будынку тэатра за столікам кавярні ягоны нашчадак — Андрусь Горват. Мне падаецца, гэта надзвычай цікавай мінскай гісторыяй з шэрагу «вечнага вяртання».

Фота Алены Ляшкевіч: чарга каля Купалаўскага па аўтографы Андруся Горвата, аўтара з вёскі Прудок Калінкавіцкага раёна.

Людзі ішлі і ішлі, Горват падпісваў і падпісваў. Людзі ўсміхаліся і ціха радаваліся (менавіта ціха). Аўтар амаль не падымаў галавы. Але калі ўсё ж падымаў — таксама ціха ўсміхаўся. І зусім не як пераможца.

Фота Жанны Лосевай.

Горват напісаў нечаканую кнігу пра свой Космас. У яго выйшла бліскуча. Дзівосным чынам ён працёр звыклае шкельца для лепшага бачання і падзяліўся з усімі кіслародам.

Віртуальнае грамадства ўжо чакала нешта ад Горвата, а ўсё роўна атрымаўся сюрпрыз. Свежы і яркі. Бо былы бесхацінец, які сядзіць нарэшце ў сваім доме на сінім табурэце, гадуе 333 сланечнікі, дваццаць вішняў, казу ды котку, слухае аднавяскоўцаў у вёсцы і хвоі ў лесе («Лес, калі доўга слухаць ягоны шум, дае парады» — Чэслаў Мілаш), а таксама радыё «Культура», — мастак, думаннік і паэт. Узяў і прыдумаў ідэю дзедавага дома, а пасля зрабіў яе рэальнасцю. 

Калі жыццё даходзіць да нейкай Нетуды, прыадчыняюцца яшчэ адныя дзверы. І нават не адны. Трэба быць чуйным і таленавітым.

Горват — інтраверт, але ў яго ёсць свае прычыны жыць навідавоку і прычыны час ад часу залазіць ва ўнутраны куфар. Бо хованкі, урэшце, — нашая нацыянальная гульня. 

«Кожны беларус мусіць быць партызанам», — напісаў Горват. А самы лепшы беларус — такі, які зрабіў штосьці неймавернае, а пра яго не напісалі ў газеце пры жыцці.

Пра Горвата напісалі. І ён — харошы.

Я ж удзячная Андрусю за слова «Нялюта», якое было прыдумана ў шчаслівую хвіліну — бо сама нарадзілася напярэдадні Нялюты — амаль у апошнюю ноч з зімы на вясну, калі от люты, а от ўжо нялюты.

Комментарии18

Сейчас читают

Интервью со 100-летним врачом Анатолием Занковичем — о жизни во время Второй мировой и работе хирургом в США

Интервью со 100-летним врачом Анатолием Занковичем — о жизни во время Второй мировой и работе хирургом в США

Все новости →
Все новости

Владельцы Realt.by расширяют бизнес на Польшу, ОАЭ и Черногорию1

В историческом центре Гродно разрушили еще два старых дома1

В России произошел второй за два дня пожар на заводе по производству моторов для военной техники4

Экс-телеведущая и модель рассказала, что теперь работает кассиром в пекарне10

В Москве среди бела дня на глазах полиции кадыровцы похитили человека. Где он сейчас, никто не знает3

20-летняя белоруска продала своего младенца. Оказалось, что полицейским2

«Добавляем слабительное в алкоголь российским солдатам». Как украинские женщины борются с оккупантами2

Молодая украинская акробатка трагически погибла в Тайланде, сорвавшись с 15-метровой высоты

Музыкальный театр в Минске собираются закрыть на реконструкцию в 2026 году

больш чытаных навін
больш лайканых навін

Интервью со 100-летним врачом Анатолием Занковичем — о жизни во время Второй мировой и работе хирургом в США

Интервью со 100-летним врачом Анатолием Занковичем — о жизни во время Второй мировой и работе хирургом в США

Главное
Все новости →

Заўвага:

 

 

 

 

Закрыць Паведаміць