У нас няма культуры спяваць гімны, заўважыла ў сябе ў фэйсбуку кіраўніца ініцыятывы «Годна» Аліна Герашчанка. Яе зачапіў адзін з эпізодаў канферэнцыі «Новая Беларусь».
«У канцы другога дня канферэнцыі «Новая Беларусь» я пачула як аб’яўляюць: давайце праслухаем гімн. Я не была ў асноўнай зале, глядзела трансляцыю ў фае. Падумала тады: цікавая фармулёўка «праслухаем». Але гляджу, людзі ў зале сапраўды ўсталі і праслухалі. Чытала потым, што пара чалавек спявалі. Але на трансляцыі выглядала менавіта так — усталі і праслухалі.
І ведаеце што? Для такой вялікай колькасці людзей гэта не выклікала ні крыўды, ні болю, ні нават здзіўлення.
Я распавяла пра гэта сяброўцы. І яна параіла: паспрабуй патлумачыць публічна сваё абурэнне. Паспрабуй перадаць гэтыя пачуцці. Так вось намагаюся патлумачыць.
Калі гучыць гімн маёй краіны (не важна, які з іх), у мяне замірае сэрца. Я хачу спяваць. Я ведаю словы і «Пагоні», і «Мы выйдзем шчыльнымі радамі». І не таму, што яны перадаліся мне ў спадчыну ці яшчэ неяк. Я тупа сядзела і вучыла словы. Бо для мяне гэта важна. Бо я беларуска. Для мяне важна ведаць словы свайго гімна. І нават калі я не ведаю, які з іх «правільны», я вывучу абодва. І трэці вывучу, калі спатрэбіцца. Колькі будзе трэба. Бо гэта пра годнасць, пра асэнсаванне сябе беларускай.
У нас няма культуры спяваць гімн. Гэта праўда. Да нядаўняга часу і дэмсілы не выкарыстоўвалі гімна(-аў) падчас канферэнцый ці зваротаў. А ўявіце, калі б пасля 2020-га спяваць гімн, звяртацца публічна выключна па-беларуску стала нормай, часткай нашай паўсядзённасці?
Мы не пераможам без нацыянальнага падмурку. А гэты падмурак — гэта нашыя нацыянальныя сімвалы, гэта гімн (ці некалькі гімнаў), гэта нашая мова, нашая гісторыя».
Рэпрэсіі разганяюцца ці запавольваюцца? Давайце лічыць9
Рэпрэсіі разганяюцца ці запавольваюцца? Давайце лічыць
Зніклы Анатоль Котаў быў партнёрам самага высокапастаўленага беларускага разведчыка, які пераехаў у Польшчу. Тут можа быць ключ да разгадкі яго знікнення7777
Каментары