История

Никто не знал её настоящего имени. Тайна Галины Макаровой

Великая беларусская артистка имела все основания держать это в секрете: лихие времена имеют обыкновение возвращаться, пишет в журнале «Наша гісторыя» Ольга Бобкова.

Галіна Макарава. Фота з архіва Купалаўскага тэатра

У 1919 годзе (але гэта не дакладна) у немалым палескім мястэчку Старобін на Случчыне нарадзілася Агата Чаховіч. Яе дзед быў святаром, узначальваў прыход. 

Бацька Агаты нарадзіўся ў 1861 годзе, таксама вучыўся ў семінарыі, але ўрэшце абраў вайсковую кар’еру, стаў афіцэрам царскай арміі. Са старэйшым пакаленнем у яго выйшаў разлад: вядома, што ў яго была жонка, ад якой ён сышоў да сялянкі, маладзейшай за сябе на 24 гады. У гэтай другой сям’і і нарадзіліся Агата ды тры яе сястры: Тэкля, Яніна і Аляксандра.

У сям’і захоўваліся срэбны паднос і чайны сервіз, падораныя самім імператарам Мікалаем ІІ: Кліменцій Чаховіч падчас Першай сусветнай служыў у стаўцы цара.

Савецкую ўладу афіцэр Чаховіч не прыняў, ваяваў супраць бальшавікоў у арміі Дзянікіна, мог эміграваць у Турцыю, аднак вярнуўся на Беларусь. Яго чакалі жонка і дзеці.

У 1921 годзе бацьку арыштавалі і асудзілі: за сувязь з польскай разведкай. Кліменцій Чаховіч атрымаў пяць гадоў лагераў. Дзіўным чынам патрапіў пад амністыю, вярнуўся на радзіму значна раней ды пасадзіў велізарны сад, пакінуўшы памяць пра сябе ў тутэйшага люду як выдатны садоўнік. Памёр у 1936 годзе, а рэабілітаваны — толькі ў 1992-м.

NLB.BY

Польскімі шпіёнамі былі «прызначаныя» тысячы непажаданых уладзе асобаў, сярод якіх і адзін з заснавальнікаў Першага Беларускага дзяржаўнага тэатра Фларыян Ждановіч (на фота), высланы на будаўніцтва Беламорканала. Агаце Чаховіч не давялося пазнаёміцца з ім у Мінску. 

Нават вярнуўшыся, Чаховіч заставаўся «ворагам народа», і на яго сям’і было кляймо. У тыя часы з гэтым не жартавалі, дзіва што жонка знішчыла ўсе дакументальныя доказы прыналежнасці да сям’і арыштанта. З-за небяспекі пераследу маці змяніла дзецям прозвішча Чаховіч на сваё дзявочае — Апанашчык. І спаліла ўсе старыя фотаздымкі з сямейных альбомаў — усё дарэшты. 

Старобін, царква Cвятога Іаана Багаслова. Тут стаяла драўляная праваслаўная царква, ля якой былі пахаваныя дзед і баба Галіны Макаравай. За савецкім часам на месцы кладоў зрабілі рынкавую плошчу, а ў будынку царквы быў клуб, у 1982 годзе ён згарэў. SLUCK-EPARCHIYA.BY

Адсюль і пазнейшая блытаніна з метрычнымі запісамі аб нараджэнні будучай артысткі. Паводле ўспамінаў дачкі Галіны Макаравай Таццяны Касцюнінай, маці заўсёды лічыла сябе старэйшай гады на тры, бо памятала, як у доме з’явілася нованароджаная сястрычка Шура. «Як толькі дзяўчынку паклалі на стол, мама падбегла і стала разглядаць немаўля. Прычым ніхто з дарослых для таго, каб яна магла ўбачыць сястрычку, яе не падсаджваў, бо нос будучай народнай артысткі ўжо ўзвышаўся над сталом. Цёця Шура нарадзілася ў 1921 годзе, і маме, калі прытрымлівацца яе афіцыйнай біяграфіі, тады было два гады. Але ў такім узросце дзіця не можа помніць рэчаіснасць. Зыходзячы з гэтага, мама вылічыла, што на дзень нараджэння сястры Шуры ёй было прыкладна каля пяці гадоў, а гэта значыць, што на свет яна з’явілася, хутчэй за ўсё, у 1916 годзе». 

Такім чынам, і год, і нават дзень нараджэння Агаты-Галіны, які святкавалі ў сям’і 27 снежня, былі ўзятыя «са столі» местачковым старобінскім пісарам. 

Мотакрос

Агата Апанашчык расла ў галодныя часы, доўга ўвогуле не ведала пра тэатр, але памятае пра сваю заўсёдную ўтоеную прагу да прыгажосці, прагу да жыцця, поўнага святла і музыкі. Яшчэ падлеткам аднойчы без дазволу бацькоў выправілася пехатой у Слуцк — амаль за 40 км! — каб пабачыць выступленне сапраўдных артыстаў. 

Яна была няўрымслівай, галасістай свавольніцай. Да дзяўчынкі нават прыляпілася мянушка Бубен.

А першы настаўнік Хаім Іцкавіч навучыў яе граць на акардэоне і гаварыць на ідышы «Няхай жыве Кастрычніцкая рэвалюцыя!».

У шаснаццаць гадоў старобінская дзяўчынка ўцякла ад беднасці ў Мінск. Не грэбавала ніякай працай: хатняй прыслугі, санітаркі ў Першай клінічнай бальніцы. Аднаго разу за кампанію з сяброўкай прыйшла на пробы ў студыю Першага Беларускага драматычнага тэатра (БДТ-1). Мабыць, талент «выплюхваўся» з санітаркі: пра паступленне ў студыю яе намаўляў вядомы тады хірург Майсей Шапіра. 

Ды пры ўсім таленце можна было і не паступіць: дачка «ворага народа». Але дапамог уплывовы бацька сяброўкі. Ён сказаў у тэатры: «Не возьмеце яе — зробіце памылку!»

На іспыце Агата грала на акардэоне і чытала фрагменты Купалавай паэмы «Курган», якую вельмі любіла. І паступіла. 

Працы і вучобы для цягавітай паляшучкі было замала, яе вабілі спартыўныя практыкаванні. Адначасова яна займалася конным спортам, кіданнем дзіды і ганяла на матацыкле. Прытым ганяла не проста так — у 1937 годзе Агата стала чэмпіёнкай Беларусі па мотакросе. І гэта неспасціжны парадокс: як у адзін час і на адной прасторы маглі існаваць узаемавыключныя формы жыцця — «нармальнае» ў сваёй паўнаце і трагічнае, з таўром «1937».

Галіна Макарава займалася не толькі мотакросам, але і конным спортам. З СЯМЕЙНАГА АРХІВА ТАЦЦЯНЫ КАСЦЮНІНАЙ

Быць Галінай — па-гарадскому

У 1938 годзе яна ўпершыню выходзіць на сцэну — у ролі Смеральдзіны ў спектаклі «Слуга двух паноў» Карла Гальдоні. Цяпер яна была актрыса, а актрыса мусіць мець гучнае, прыгожае імя. Вясковае «Агата» не пасавала тагачаснаму тэатральнаму крэда, а вось «Галіна» гучала вельмі па-гарадскому. 

І першае каханне здарылася па-гарадскому, імкліва. Адзін са спектакляў тэатр паказваў для вайскоўцаў ва Уруччы. Малады афіцэр, камандзіраваны з Масквы, пасля спектакля прабраўся за кулісы, каб пазнаёміцца з артысткамі. Ён быў вельмі прыгожым, той Іван Макараў. І пад канец мінскай камандзіроўкі Галіна выйшла замуж, пакінула Мінск, тэатр, стала Макаравай і пераехала ў Маскву. А адтуль — на Кольскі паўвостраў, у Кандалакшу. 

З АРХІВА КУПАЛАЎСКАГА ТЭАТРА

Пасля ж пачалася вайна. Макараў быў на фронце, а Галіна з малым сынам, Эдзікам, жыла ў Маскве, была ў эвакуацыі і працягвала марыць пра тэатр. Пры падтрымцы спагадлівых бацькоў Івана ўлетку 1944 года Галіна Макарава прайшла праслухоўванне і была запрошана ў знакаміты Вахтангаўскі тэатр. Вялікая радасць! 

Неўзабаве з фронту вярнуўся і каханы муж. Жывы, здаровы! Але вось толькі не адзін, а з паходнай жонкай. 

Галіна з малым Эдзікам маглі застацца разам са старымі бацькамі Макарава, але… Неспадзявана на маскоўскай вуліцы яна сустрэла скульптара Заіра Азгура, які паведаміў, што трупа БДТ вяртаецца з Томска ў Мінск. І актрыса паехала на радзіму, у тэатр, які неўзабаве атрымае імя Янкі Купалы. 

Маскоўская старонка біяграфіі так і засталася для яе не перагорнутай да канца. Але ў Мінск Галіна-Агата вярнулася колішняй: адкрытай, бурлівай, шчодрай. Гэта пазней, у 1950-х, да яе прыйдзе слава і замацуецца тыпаж «мамкі», пазней «бабулі». А ў той час яна была ў ролі Кікімары: хапалася за кулісамі за ліяну і ляцела над усёй сцэнай спачатку ў адзін бок, пасля ў другі. І смяялася па-вядзьмарску. 

Стары халасцяк у жаночых панчохах

Другі муж, Павел Пекур, таксама быў купалаўцам, прыйшоў у тэатр яшчэ ў 1932 годзе. Інтэлігентны, мяккі чалавек, мастак. Не заўважыць адчайную студыйку, калі тая толькі з’явілася ў тэатры, ён не мог. 

Але зоркі сышліся толькі пасля вайны. На вечарыне, прысвечанай 100-годдзю актрысы, народная артыстка Беларусі Зінаіда Зубкова прыгадала сваю колішнюю размову з Галінай Макаравай. «Аднойчы яна мне расказала, як пазнаёмілася з Пекурам. Ён быў такі інтэлігент, а тут пабачыла, як купляе жаночыя панчохі. А гэта ж пасляваенны час — і грошай не было, і шкарпэтак таксама. Кажа: «Ён іх насіў-насіў, пасля нажніцамі абразаў, падцягваў і зноў насіў. І так мне яго стала шкада!»».

Злева направа: сястра Аляксандра, дачка Таццяна, пляменніца Таццяна (дачка Аляксандры), Павел Пекур, Галіна Макарава. KSTOLICA.RU

Акенцы іх грымёрных месціліся каля службовага выхаду. Злева — Галіны Макаравай, справа — Паўла Пекара. А ў 1951 годзе ў іх нарадзілася дачка Таццяна. 

Яны жылі разам з дзецьмі, Таццянай і Эдзікам, у доме на плошчы Перамогі, якая да 1958 года звалася Круглай. Вельмі адрозніваліся тэмпераментамі: яна — імпульсіўная, эмацыйная, ён — спакойны, ураўнаважаны. Але тое, што іх аб’ядноўвала, было найважнейшым. Абое былі надзейнымі, сціплымі, ніколі не наракалі на лёс, не зласловілі, не абгаворвалі іншых. Шмат чыталі ў вольны час. Галіна вышывала карціны паводле малюнкаў свайго мужа. 

Маладзейшая за іх на пакаленне Марыя Захарэвіч, народная артыстка Беларусі, запомніла гэту пару заступнікамі: «Неяк я была ў вельмі складанай жыццёвай сітуацыі і мне не было дзе жыць. У адзін з дзён у тэатры да мяне падышлі Галіна Кліменцьеўна і Павел Аляксеевіч Пекур — цудоўны чалавек і акцёр — і прапанавалі мне пажыць у іх двухпакаёвай кватэры на плошчы Перамогі, з імі разам. Я была бясконца ўдзячная, сапраўды пажыла ў іх некаторы час і яшчэ больш спазнала іх дабрыню, цеплыню і шчодрасць — гэта тое самае, што ніколі ў жыцці не забудзецца. Пры гэтым Галіна Кліменцьеўна ніколі не гаварыла пра свае праблемы — ніколі! Але ведала чамусьці аб праблемах іншых».

Чужыя і родныя

Сувязь з першым мужам не перарывалася — з-за сына. Той часта бываў і жыў у Маскве.

У 1972 годзе Купалаўскі тэатр павёз на маскоўскія гастролі славуты спектакль «Трыбунал» па п’есе Андрэя Макаёнка. Галіна запрасіла сям’ю свайго даўняга мужа ў тэатр на Малой Броннай. Старэйшая дачка Эдзіка згадвала, што падчас апладысментаў заўважыла на твары дзядулі пэўную разгубленасць і нават рэўнасць да поспеху былой жонкі. 

А Галіна — яна ўсё жыццё любіла дажджлівыя дні: у дождж Іван, ці Івушка, як яна яго звала, звычайна заставаўся з ёй, дома. Калі ж актрыса дазналася пра смерць першага мужа, у яе здарыўся гіпертанічны крыз.

Абавязаная Макаёнку

Першы сур’ёзны поспех Макаравай быў звязаны з імем драматурга Андрэя Макаёнка. 

У першыя пасляваенныя гады ў тэатры панавала задушлівая атмасфера дзяржаўных заказаў, татальнага сацрэалізму і бесканфліктнасці — усё згодна з пастановамі партыі. Аднак у 1953-м падзьмула свежым паветрам: рэжысёр Канстанцін Саннікаў ставіць спектакль па п’есе Макаёнка «Выбачайце, калі ласка», дзе Макарава сыграла ролю Марыі Кірылаўны — жонкі старшыні калгаса.

З АРХІВА КУПАЛАЎСКАГА ТЭАТРА

Андрэй Макаёнак актрысу і разгледзеў. Пазней шмат якія ролі драматург пісаў менавіта для яе. Так сталася і з адной са знакавых тэатральных роляў Макаравай — Лушкі ў спектаклі «Лявоніха на арбіце».

Макаёнак прызнаваўся, што, калі пісаў новую п’есу для тэатра, уяўляў сваю гераіню выключна ў выкананні Макаравай. Калі ж даведаўся, што рэжысёр Барыс Эрын планаваў іншую артыстку, прыгразіў проста забраць п’есу з тэатра. 

І гэтая роля стала сапраўднай сенсацыяй для публікі. З цягам часу выканаўцы ў спектаклі змяняліся, але Макарава ў вобразе Лушкі-Лявоніхі выходзіла на сцэну 600 разоў! Спектакль не сыходзіў з рэпертуарных афіш некалькі дзесяцігоддзяў.

«Мая Лушка на арбіту выйшла… як Гагарын»

Спектакль «Лявоніха на арбіце» ішоў у Купалаўскім і 12 красавіка 1961 года — у дзень, калі ў космас паляцеў першы чалавек. У антракце актрыса Зінаіда Браварская абвясціла гэту радасную навіну з авансцэны. У наступнай дзеі Барыс Платонаў, які граў галоўную ролю Лявона Чмыха, да сваёй рэплікі «Мая Лушка на арбіту выйшла» па-майстэрску дадаў: «…як Гагарын». Зала выбухнула авацыямі. Атмасфера была непаўторная!

Шторанку а шостай

У 1976 годзе Макарава знялася ў фільме Сяргея Мікаэляна «Удовы» — і слава да яе прыйшла з усіх абшараў былога СССР. 

Сёння яе фільмаграфія ўражвае: пад сотню роляў у розных карцінах, часта эпізадычных, але яркіх. Але да сваёй вядомасці і славы актрыса ставілася абсалютна спакойна. Больш за тое, публічнасць і празмерная ўвага дакучалі ёй. Зусім не ўмела песціць сябе, ствараць адмысловы вонкавы вобраз. Дарослая дачка колькі разоў прасіла маці, каб тая выбірала сабе прыгожыя статусныя строі і рэчы. Часам яна паддавалася і нават «выгульвала» іх на вуліцах. Але гэта была відавочная саступка. Радасці гэта ёй не прыносіла. 

З АРХІВА КУПАЛАЎСКАГА ТЭАТРА

Яна ездзіла, як і ўсе, на тралейбусе і зусім не вылучалася сярод астатніх пасажыраў. Была арганічнай часткай грамады, зусім не як Стэфанія Станюта. Валянцін Белахвосцік, які быў парторгам у тэатры, казаў пра Станюту: «Яна не абшчэсцвенны чалавек». А вось Макарава была для яго акурат «абшчэсцвенным».

За кожнай зорнай роляй Макаравай стаяла цяжкая праца. Улетку 1972 года ў рэпертуары тэатра з’явіўся цікавы спектакль «У ноч зацьмення месяца» паводле вершаванай п’есы башкірскага пісьменніка Мустая Карыма ў цудоўным перакладзе Уладзіміра Караткевіча. У Макаравай была роля маці. Рэжысёр Валерый Анісенка згадваў: «Галіна Кліменцьеўна рыхтавалася да ролі і звярнулася да мяне, каб я папрактыкаваў яе ў рабоце з вершамі. А я, малады, па розных прычынах жыў тады ў тэатры ў бібліятэцы. Лета, шэсць гадзін раніцы — і раптам чую пад вокнамі гучнае: «Валерык!» І вось так кожную раніцу мы па дзве гадзіны хадзілі па скверы і рэпеціравалі. І з таго часу я ведаю, бо бачыў сваімі вачыма, як усё даецца. Калі мне гавораць: у яе інтуіцыя, талент! — не! Я быў сведкам, якая гэта вялікая ўнутраная работа». 

І штаны, і боцікі, і ўсім — марозіва

Паводле ўспамінаў дачкі і ўнукаў, Галіна Макарава вельмі любіла дзяцей: і сваіх, і чужых. Неяк у маладосці быў выпадак, што яна купіла марозіва цэламу класу, які сустрэла на вуліцы, проста таму, што хацела парадаваць малых. І нават у 61 год бегала, танчыла і скакала з дзецьмі ў ролі Дзеда Мароза на ранішніку сваёй унучкі Насты. 

«Калі хтосьці біўся, яна кідалася ўсіх разнімаць, прыводзіла пацярпелых дадому, прамывала раны, бінтавала. Мама лёгка пазычала грошы, давала прытулак», — успамінае яе дачка Таццяна. 

23 кастрычніка 2009 года была выпушчана паштовая марка ў гонар 90-годдзя Галіны Макаравай. 

Кранальную гісторыю згадаў калега-купалавец Генадзь Аўсянікаў: «Прыехалі мы неяк позняй восенню на выязны спектакль. Як гэта звычайна ў калгасе: на адным пляцы клуб, магазін, сельсавет і помнік партызанам. І дзеці бегаюць вакол гэтага помніка. Проста на цэменце сядзіць хлопец гадоў пяці без штаноў, у адной сарочцы. Астатнія на яго не звяртаюць увагі. Галіна як пабачыла гэтага хлопчыка: «А дзетачка ж ты мая, а чый ты такі?!» Дзеці кажуць, што нейкіх там п’яніц мясцовых. Яна за гэтага хлопчыка — і ў магазін, купіла яму і штаны, і боцікі, і куртачку з шапкай, і ўсё аднесла ў яго хату».

Зінаіда Зубкова дапаўняе партрэт: «Людзей такой дабрыні рэдка знойдзеш. Неяк — пакуль тэатр ездзіў па гастролях яна здала кватэру цыркачам, і там жылі ліліпуты. Адзін з іх захварэў. Дык вось, мы з гастроляў даўно вярнуліся, і сезон тэатральны ўжо пачалі, а ён там так і жыў, ляжаў хворанькі. І Галіна яго, маленькага, на ручках насіла ў ванну, карміла, лячыла, а як той паздаравеў, дык за свае грошы і адправіла туды, куды яму трэба было, з наказам: «Каб толькі тэлеграму даслаў, што ўсё ў парадку!»». 

Дрэвы ў дварах Круглай плошчы

Відаць, ад бацькі Кліменція Чаховіча, які калісьці ўпрыгожыў Старобін сваім садам, ягонай дачцэ Агаце/Галіне перадалася любоў да садоўніцтва. Яна любіла дрэвы і садзіла іх у сваім двары на Круглай плошчы: чарэшню, алычу, бярозы, ялінкі… І плакала, калі спілавалі пасаджаны ёю дарослы клён. 

Акцёр-купалавец Фама Варанецкі згадваў пра агульную з Галінай любоў да кветак і сяброўства на гэтай глебе. Дзеля якога ў дэфіцытныя савецкія часы ішлі і на рызыку. Так, аднаго разу па адным умольным позірку Макаравай Варанецкі пералез цераз плот-рабіцу ў нейкі сад, каб таемна выкапаць там сцябліну чорнага цюльпана. 

Пасля спектакляў, авацый і паклонаў Макарава імкнулася хутчэй паехаць да сваіх півоняў і цюльпанаў, у свой адгадаваны рай на лецішчы, каб пабыць у цішыні і адзіноце. Апроч іншых кветак, тут раслі і дзівосныя эдэльвейсы.

Менавіта там, сярод восеньскіх, з даўкім гаркавым водарам кветак, у дажджысты дзень 28 верасня 1993 года Галіна Макарава і адышла ў іншасвет. Яе пабачыў вартаўнік, які зайшоў праверыць, ці добра напалілася печка ў дамку. Галіна Кліменцьеўна сядзела на канапе з патухлай папяросай у руках. 

Нашчадкі

Цудоўныя дзеці, унукі і праўнукі Галіны Макаравай уражвалі на яе юбілейнай вечарыне, што адбылася ў студзені 2020 года ў Камернай зале Купалаўскага тэатра, сваёй артыстычнасцю, адкрытасцю і жывым талентам. Яны чыталі публіцы ўрыўкі з перапіскі Галіны Макаравай і Паўла Пекура, ігралі на музычных інструментах, чыталі вершы і канчаткова стварылі любоўную атмасферу сапраўднага сямейнага свята. 

З унукам Ягорам. З СЯМЕЙНАГА АРХІВА ТАЦЦЯНЫ КАСЦЮНІНАЙ
Ягор — акцёр, рэжысёр, сцэнарыст і прадзюсар, цяпер працуе ў ЗША. LOOKMYTOUR.COM

Дарэчы, адна з унучак Галіны Макаравай, якая нарадзілася за месяц да смерці бабулі, атрымала імя ў яе гонар — Агата. Бабуля нават яшчэ паспела выгуляць немаўля ў вазочку па мінскіх вуліцах. Цяпер Агата Клімовіч навучаецца ў адным з універсітэтаў ЗША майстэрству рэжысуры мастацкага кіно. 

Сын Эдуард ад першага шлюбу, які па намове бацькі пасля заканчэння школы жыў і вучыўся ў Маскве, нейкі час працаваў рэферэнтам у прэзідэнта СССР Міхаіла Гарбачова. Яго запрашалі пасля і ў апарат Барыса Ельцына, але ён катэгарычна адмовіўся. Усе канікулы праводзіў разам з маці на лецішчы, дзе навучыўся сталярнай справе ад купалаўскага майстра са сталярнага цэху ды пазней вырабляў для маці розныя вытанчаныя рэчы з дрэва.

З кіно звязала сваё жыццё і малодшанькая з унучак Галіны Макаравай, Агата Клімовіч. Яна таксама працуе ў ЗША. INSTAGRAM.COM

Дачка Таццяна ад другога шлюбу, руплівіца ў справе памяці сваіх бацькоў, як у свой час і маці, займалася музыкай, спортам (нават была чэмпіёнкай рэспублікі па лёгкай атлетыцы), скончыла Інстытут замежных моў і рэжысёрскія курсы. Трыццаць гадоў працавала на беларускім тэлебачанні.

Позняй восенню 2020 года я гаварыла з Таццянай Паўлаўнай Касцюнінай пра падзеі, з якімі сутыкнуліся краіна і нацыянальны тэатр. Таццяна з гонарам сказала, што яна анітрохі не сумняецца, што яе маці заняла б годную пазіцыю.

Найбольш вядомыя фільмы, у якіх знялася Галіна Макарава

1965 — «Альпійская балада» (Пелагея)

1976 — «Удовы» (Аляксандра Мацвееўна Громава)

1983 — «Белыя росы» (Матрона)

1984 — «Невядомы салдат» (Клаўдзія Рыгораўна Іванцова)

1985 — «Берагі ў тумане» (Аўдоцця Яфімаўна)

1985 — «Не хадзіце, дзеўкі, замуж» (бабуся-«чумічка»)

1985 — «Супрацьстаянне» (Клаўдзія Ягораўна Яфрэмава)

1991 — «Восеньскія сны» (Ганна)

1992 — «Белыя адзёжы» (Праскоўя)

1992 — «На цябе спадзяюся» (Мацвееўна)

У знятым рэжысёрам Ігарам Дабралюбавым на студыі «Беларусьфільм» фільме «Восеньскія сны» па п’есе Аляксея Дударава «Вечар» Галіна Макарава сыграла адну з галоўных роляў. Гэты балюча-кранальны фільм — пра трох старых, якія самотна дажываюць свой век у амаль вымерлай беларускай вёсцы Вешкі.

Комментарии

Сейчас читают

Крутого айтишника, вернувшегося из Польши, бросили за решетку за финансирование «экстремизма»24

Крутого айтишника, вернувшегося из Польши, бросили за решетку за финансирование «экстремизма»

Все новости →
Все новости

«До сих пор не верю, что выжил». Рассказ единственного выжившего в катастрофе самолета Air India, который разбился в Ахмедабаде

Парня, который у Лебедевой критиковал Европу, осудили за участие в протестах и уклонение от армии6

Караник о бронежилетах: Белорусский солдат должен быть защищен лучше своих зарубежных коллег6

Россияне запустили в Беларуси странный мессенджер — регистрация по номеру телефона, а вот удалиться можно только если разрешат34

Джон Кеннеди и Роберт Кенеди сыграют на клубном чемпионате мира по футболу в США

Половое созревание становится все более ранним, а психологическая зрелость — поздней. И это проблема4

Детский центр, отказавший девушке в трудоустройстве из-за белорусского языка, власти проверили и нашли там нарушения2

В Израиле 1 погиб, 40 раненых от иранской баллистики. Началась третья волна ударов по Ирану11

«Этот фестиваль не только для кайфа». Организаторы фестиваля Tutaka рассказали о планах на этот год и перспективах10

больш чытаных навін
больш лайканых навін

Крутого айтишника, вернувшегося из Польши, бросили за решетку за финансирование «экстремизма»24

Крутого айтишника, вернувшегося из Польши, бросили за решетку за финансирование «экстремизма»

Главное
Все новости →

Заўвага:

 

 

 

 

Закрыць Паведаміць