«Мы думалі, што гэта ненадоўга». Што беларусам трэба вынесці з тактоўных намёкаў літоўцаў пра мову

Па меры таго, як сітуацыя кансервуецца, мяняецца і стаўленне тых грамадстваў, якія далі гнаным беларусам і ўцекачам ад вайны ўкраінцам прытулак. 

Літоўскі сцяг на беларускай дэманстрацыі ў Вільні. Архіўнае фота

Першыя гады пасля вымушанай эміграцыі беларусы жылі з натуральным спадзяваннем і верай, што ўсё гэта ненадоўга, што хутка сітуацыя стане ранейшай і неўзабаве ўдасца вярнуцца ў Беларусь.

Аналагічна, як і ўкраінцы, якія спадзяваліся, што вайна і бежанства — ненадоўга.

Але па меры таго, як сітуацыя кансервуецца (незалежна ад нашых жаданняў яна зацэментавалася пакуль), мяняецца і стаўленне тых грамадстваў, якія далі гнаным беларусам і ўцекачам ад вайны ўкраінцам прытулак.

У прыватнасці, літоўцы тактоўна даюць зразумець, што нягледзячы на няпростыя, маральна і матэрыяльна нестабільныя ўмовы жыцця на чужыне і няпэўнасць будучыні, вымушаным перасяленцам пара асвойваць літоўскую мову. 

Для многіх беларусаў вывучэнне літоўскай (ці польскай, партугальскай, ці дзе яшчэ «раскідала выбухам нас па зямлі») мовы — гэта нібы рыса, падведзеная пад спадзяваннем на хуткае вяртанне на родную зямлю. Аднак без гэтага няможна.

Гэтага патрабуе павага да тых нацый, якія нас прынялі. Каму як не беларусам з іх досведам змагання супраць русіфікацыі разумець, як гэта важна для таго самага літоўскага народа.

А мы, дзякуючы вывучэнню новых моваў, узбагацім сябе, станем лепш разумець свет і суседзяў. 

Нельга сказаць, што беларусы непаважліва ставяцца да іншых народаў, гэта ўсё ж не наша нацыянальная рыса. Але цяпер мала проста «не нарывацца» і «не качаць правоў», трэба зрабіць яшчэ адзін крок — і вучыць мовы.

Каментары да артыкула