Łukašenka raskazaŭ, što karova pavinna stajać u pałacy i kožnamu nieabchodna «choć pa dźvie barazionki» bulby pasadzić
Alaksandr Łukašenka siońnia zajmajecca svajoj ulubionaj temaj — sielskaj haspadarkaj. «Nie chočacie ŭ akopach siadzieć, u hrazi vošaj pładzić — davajcie pracavać», — zajaviŭ jon.
Łukašenka nahadaŭ čynoŭnikam, što ŭžo prapanoŭvaŭ pastavić u Biełarusi pomnik karovie ŭ znak zasłuh hetaj žyvioły ŭ žyćci ludziej, i asabliva ŭ hady Druhoj suśvietnaj vajny.
«Ludzi sychodzili ŭ lasy i z saboj brali žyviołu, kab vyžyć. Karova i siońnia kormić narod. Heta nie tolki małako, ale i miasa, — skazaŭ Łukašenka padčas pajezdki pa Minskim rajonie. — Kali my chočam być zdarovymi, treba dychać narmalnym pavietram i charčavacca narmalnymi praduktami, zychodziačy z hetaha, karova, vobrazna kažučy, pavinna stajać u pałacy».
Łukašenka padkreśliŭ, što vyrablać małako vysokaj jakaści — heta vielmi prybytkova.
«Žarty ŭ bok. Paŭtaraju jašče raz: nie chočacie ŭ akopach siadzieć, u hrazi vošaj pładzić — davajcie pracavać», — pryhraziŭ jon.
Jon paraiŭ nie zabyvać pra svaje prysiadzibnyja ŭčastki: «choć by pa dźvie barazionki vysadžvać bulby».
Padzialiŭsia i svaim vopytam — sioleta Łukašenku na dvuch učastkach vysadzili bulbu ad Akademii navuk.
«Usich zabiaśpieču bulbaj, chto tut staić», — paabiacaŭ jon.