«Упрыгожваў ложак ружамі, але шлюб хацеў гасцявы». Беларускі расказалі свае гісторыі раманаў з «гарачымі» іншаземцамі

Раманы з мужчынамі стэрэатыпна з гарачай крывёй звычайна ў фантазіях выглядаюць аднолькава: іскра, бура, вар'яцтва — нешта ў гэтым духу. Далей ужо альбо ўсё так і заканчваецца курортнай інтрыжкай, альбо пераходзіць у шлюб, дзе жонку абагаўляюць. Менавіта такія гісторыі расказалі дзве беларускі, якія маюць за плячыма багаты вопыт адносін з іншаземцамі. Праўда, у абодвух усё пайшло як быццам бы не так, як чакалася, піша «Анлайнер».

«Калі б я пагаджалася, да гэтага часу можна было б займацца сэксам хоць кожны дзень»

Гамяльчанка Яўгенія і ліванец Карым разам ужо 16 гадоў, з іх 11 — у шлюбе.

Моцныя шматгадовыя стасункі выраслі з быццам бы звычайнага флірту ўсходняга мужчыны ў адным з ліванскіх начных клубаў, куды беларуска турысткай, прыйшла з сяброўкай. Тая на той момант ужо сустракалася з мясцовым хлопцам, вось ён і прывёў на вечарыну свайго сябра, каб Яўгенія не была трэцяй лішняй. Слова за слова, туды-сюды, як той казаў — і ўсё ў іх таксама хутка закруцілася.

«Ён мне адразу спадабаўся, відаць было ягонае трапяткое стаўленне да мяне як да жанчыны. Ужо пры першай сустрэчы быў мяккім, акуратным, стараўся нічым не пакрыўдзіць. Я ж на той момант паспела пабываць у такім шлюбе, дзе ўсялякае бывала: былы муж аднойчы нават зламаў мне нос. Было з чым параўнаць. Таму такая ўважлівасць да мяне адразу падкупіла. Нават банальна відаць было, што ён мяне слухае, глядзіць у вочы, а не як бывае: спытаў пра нешта абы спытаць».

Яўгенія, зрэшты, не хавае, што круціліся ў галаве і сумневы — з галавой занурыцца ва «ўсходнюю казку» яна не спяшалася. На момант знаёмства Карыму было ўжо пад 40. Прывабны і заможны мужчына пры гэтым запэўніваў, што сур'ёзных стасункаў у яго на той момант ні разу не было. Яўгенія гадала: у чым падвох, дзе рэдфлаг?

Цяпер кажа, шо толькі пажыўшы на радзіме мужа, зразумела: у Ліване ў прынцыпе з гэтай справай нікуды не спяшаюцца. Нават сярод сяброў сям'і стае закаранелых халасцякоў. Аднаму 46, другому 60 — і ўсё ніяк не «нагуляюцца», а ніхто вакол і не супраць.

«Раннія шлюбы там хутчэй распаўсюджаныя толькі ў мусульманскіх або бяднейшых сем'ях. Мой муж — не мусульманін, ён друз, гэта асобная ўсходняя канфесіі, якая адкалолася ад ісламу. Таму такога дакладна няма, што я выйшла замуж за ліванца і надзела паранджу (а гэтым мяне многія палохалі).

Ліван — краіна адкрытая, там жывуць абсалютна розныя народы. Людзі, як і ў нас, п'юць піва, ядуць мяса, уступаюць у звычайныя свецкія дачыненні».

Неўзабаве пасля знаёмства закаханыя раз'ехаліся і амаль два гады толькі перапісваліся. Пасля надумалі зноў сустрэцца ўжо на «нейтральнай тэрыторыі» (тады Карыму складана было атрымаць візу ў Беларусь) — і там ужо закруцілася ўсё вельмі імкліва.

Яўгенія ўспамінае, як яны з мужам проста шпацыравалі па горадзе, зайшлі ў першую турфірму, якая трапіла на вочы — і ў той жа дзень без планаў паехалі на мора. Наогул, спантанныя падарожжы ў духу «збірайся, праз дзве гадзіны ляцім на Шры-Ланку» былі ўлюбёным відам заляцанняў Карыма. Зразумела, на адпачынку ліванец таксама загачваў каханую падарункамі, да чаго Яўгенія, як прызнаецца сама, вельмі доўга звыкала пасля мінулага досведу няўдалых стасункаў.

Такія сустрэчы працягваліся яшчэ пару гадоў, пасля чаго паўстала пытанне пра шлюб. Яўгеніі проста надакучыла жыць у незразумелым статусе, і трэба было развязваць пытанне з бюракратычнай цяганінай, у якую кожны раз даводзілася ўвязвацца, каб прывезці мужчыну ў Беларусь. Так што ў адзін з такіх прыездаў Карым і Яўгенія распісаліся ў гомельскім ЗАГСе.

Спачатку, успамінае Яўгенія, было праблемай вялікае пачуццё уласнасці з боку мужа — яшчэ тады, калі яны нават не былі жанатыя. Карым думаў, што жанчына належыць толькі яму, незалежна ад таго, побач яна ці не. Калі ён тэлефанаваў праз відэасувязь, Яўгенія павінна была адказаць.

Яна прызнаецца: часам наўмысна скідвала, калі ехала ў транспарце, і гэта яе злавала. Калі яна з сяброўкамі выбіралася выпіць віна і крыху затрымлівалася, муж адразу пачынаў пераймацца: «Не позна? Ты там не затрымліваешся? Можа, давай дадому». На гэтай глебе здараліся канфлікты, але з часам усё амаль сышло на нішто — проста дапасаваліся.

Пры гэтым у бытавых рэчах і размеркаванні роляў Карым, па словах Яўгеніі, быў чалавекам нашмат больш спакойным і гнуткім, чым можна было б чакаць ад мужчыны з усходнім тэмпераментам. Ён вырас у немусульманскай, даволі свабоднай сям'і, таму лёгка дзеліць абавязкі, дапамагае па доме і ніколі не забараняе жонцы займацца тым, чым яна хоча.

Выключэнні бывалі толькі ў рэдкіх культурных нюансах, якія выяўляліся, калі Яўгенія жыла ў мужа ў Ліване і пачала камунікаваць з мясцовымі жанчынамі, бавіцца з сяброўкай або выходзіць на двор у больш адкрытым летнім адзенні.

«Ён такі: «У шортах, можа, не трэба». Але гэта ў рэжыме рэкамендацыі, без радыкальных забаронаў. І я сама меру не пераходжу, у мяне ўсё нармальна з густам. Калі мы пару гадоў жылі ў Турцыі і часта хадзілі на пляж, усё таксама было нармальна. Калі купальнік са стрынгамі — значыць, купальнік са стрынгамі. Не казаў што-небудзь накшталт: «Не надзявай, у цябе голы азадак будзе».

Адзінае, што яго раздражняла — як туркі часам проста адкрыта паглядаюць, нават калі відаць, што жанчына ідзе з мужчынам. Карым усё абураўся: «Ну, відаць жа, што я іду побач з табой, гляджу яму проста ў вочы, а ён усё роўна глядзіць на цябе». А я яму адказвала: «Ну хай глядзіць, хай зайздросцяць, а ты ганарыся, што я іду побач з табой».

Гаворыць Яўгенія і пра тое, што ў іх коле, ды і ў сям'і мужа, тэма сэксу зусім не табуяваная. Карым тэмпераментны, лібіда высокае. «Калі б я згаджалася, можна было б кожны дзень», — усміхаецца Яўгенія. Але сама яна ў свае 49 ужо адчувае меншую патрэбу. Да таго ж розныя біярытмы: яна ўвечары засынае, а ён не; ён раніцай гатовы, а ёй у гэты час зусім не хочацца. Тым не менш, сэкс у іх жыцці ёсць, ніякіх абмежаванняў — з самага пачатку абмеркавалі, каму што падабаецца, каму што не.

Першы сэкс у пары адбыўся праз некалькі дзён пасля знаёмства. «Мы ўсё ж такі не дзеці былі ўжо», — паціскае плячыма Яўгенія. Пры наступнай сустрэчы праз гады ўсё зноў адбылося хутка — ніякіх стоп-сігналаў па тэме сэксу не ўзнікала. Да гэтага амаль два гады ніякіх іншых стасункаў Яўгенія заводзіць нават не спрабавала. Карым запэўнівае, што і ў яго нікога не было — яна яму верыць, а калі і не, то, як яна жартуе, «прынамсі не трапіўся».

Хоць у жыцці Яўгеніі, як высветлілася, Карым быў не адзіным мужчынам гарачай крыві: за пару гадоў да яго ў беларускі здарыўся шлюб з кіпрыётам, які, праўда, скончыўся гэтак жа імкліва, як і наогул пачаліся іх стасункі.

«Там наогул усё хутка і крута развівалася: паехала ў адпачынак — вярнулася разам з ім. Ён быў вельмі прыгожы, накачаны, цікавы. Мы распісаліся, і ў першую ноч пасля таго, як адзначылі вяселле, чалавека як падмянілі. Ён парваў пасведчанне аб шлюбе, адабраў тэлефон, прымусіў выдаліць з кантактаў усіх сяброў — нават дзяўчат.

Я яго адразу ж выставіла з дому, шлюб працягнуўся толькі на паперы адзін месяц. Да гэтага ніякіх званочкаў не было — хоць я па маладосці і дурноце магла не заўважаць. Потым ужо зразумела, што гэта, хутчэй за ўсё, быў нейкі шлюбны аферыст: ён, сыходзячы, прыхапіў з сабой увесь мой ашчадак.

З-за гэтага да Карыма таксама спачатку ўсе ставіліся несур'ёзна: усходні мужчына, знаёмства ў начным клубе… А вось мы разам столькі гадоў. Ён да гэтага часу кожны дзень па некалькі разоў кажа, што любіць, называе мяне прыгажуняй.

Сябры, у тым ліку і мужчыны, часам такія: «Давай, прызнавайся, кахаеш яго ці проста ўжо звычка?» Я, вядома, кажу, што кахаю і бачу, як ён мяне таксама. І адказваю: «Ты вось колькі разоў за дзень сваёй жонцы кажаш, што кахаеш яе?» У сябра вочы круглыя: «За дзень?!» (смяяцца).

«Думала што для лацінаамерыканца важная сям'я, а ён прапаноўваў толькі гасцявы шлюб»

Кацярына пазнаёмілася з Рыкам у 2016 годзе, тады ёй было дваццаць шэсць, а яму сорак чатыры. Іх першая сустрэча адбылася ў адным з віленскіх хостэлаў, дзе мужчына жыў падчас падарожжа па Літве.

Цэлы год яны толькі перапісваліся, размаўлялі на адлегласці, а стасункі пачаліся ўжо пазней, калі ён зноў прыехаў у краіну. Яны даволі хутка зразумелі, што ім добра разам, і сталі сустракацца.

Рык нарадзіўся ў ЗША, але ягоная маці — з Гватэмалы, таму ў яго родзе перамяшаліся гішпанцы, партугальцы і мая, а па мячы — гішпанцы і наваха. Выглядаў ён адпаведна: крыху «індзейская» знешнасць, вузкія вочы, смуглявая скура, каржакаваты целасклад, невысокі рост. Для Кацярыны гэта было незвычайна, экзатычна і вельмі прывабна.

«Стасункі ў нас былі гарачыя і вогненныя з самага пачатку. Я адчувала, што мяне проста абагаўляюць: столькі кампліментаў, столькі прыгожых слоў — натуральна, я на гэта ўзялася. І спачатку нейкіх відавочных чырвоных сцягоў я не бачыла. Потым, ужо пазней, зразумела, што яны былі, але я занадта акрыленая хадзіла.

Ён жыў у Сіэтле, у яго была маленькая дачка, хоць жанаты ён ніколі не быў. Тлумачыў гэта тым, што так проста больш выгадна: дзіця жыве з ім, і не трэба плаціць аліменты. Але мяне гэта наогул не бянтэжыла.

Першым сумесным падарожжам пары была Італія — Рык цалкам аплаціў паездку. Потым яны яшчэ ездзілі па балтыйскіх краінах, і вонкава ўсё выглядала як прыгожая рамантычная карцінка. Але менавіта тады ўпершыню праявілася тое, што пазней яна стала ўспрымаць як трывожны сігнал: пастаянныя заўвагі на тэму «Я так шмат для цябе раблю, а ты ўсё незадаволеная».

Кацярына доўга не магла зразумець, што менавіта ён меў на ўвазе — усміхаецца, маўляў, напэўна гэта было як у тых мемах пра тыповых slavic girls з каменнымі тварамі. Спрабавала растлумачыць гэта Рыку, але канфлікты на гэтай глебе здараліся зноў і зноў.

«І на фоне гэтага была яшчэ рэўнасць. Гадамі. Мы праводзілі гадзіны, высвятляючы, чаму ў мяне ў месенджары гарыць зялёны кружок, калі я не онлайн. Ён мог адразу задаць пытанне: «З кім ты гаворыш? Хто гэты дзяцюк?» Ці мы сядзім у кавярні, а ён раптам пытаецца, навошта я гляджу на нейкага мужчыну, хоць я нават не бачыла нікога. Гэта былі арэлі: з аднаго боку ты — каралева, цябе возяць па Італіі, а з другога — пастаяннае пачуццё віны, што ты можаш зрабіць нешта не так».

Кацярына доўга апраўдвала ўсё гэта культурнымі асаблівасцямі — маўляў, гарачы, эмацыйны, занадта закаханы. Тым больш што да знаёмства з Рыкам у яе ўжо быў стэрэатып наконт лацінаамерыканцаў: гарачыя, пачуццёвыя, шчодрыя на кампліменты. Збольшага так і было — каханне было яркае, сэкс выдатны, эмоцыі моцныя. Але быў і адваротны бок: Рык лёгка злаваў і ў агрэсіўным стане, мог імгненна раз’юшыцца і пачаць лаяцца проста ад успаміну пра нешта негатыўнае.

«Я яшчэ была ўпэўненая, што калі ён лацінаамерыканец, то для яго важная сям'я. Ну, вось гэтая ўся тыповая карцінка, дзе мама, тата, бабуля, браты і сёстры жывуць у адным доме. А ў выніку ўсё было наадварот: мы нават не з'ехаліся.

Першы год я думала: ну добра, прыглядаецца. Другі год — таксама. На трэці сталі з'яўляцца сумневы, але я была яшчэ маладая, не ўмела правільна данесці. Варта было мне загаварыць пра развіццё стасункаў, пачынаўся скандал. Ён запэўніваў, што ў нас «асаблівыя стасункі», што ўсё будзе, як я хачу, толькі «не тады, калі я хачу».

Летась, праз амаль дзевяць гадоў стасункаў, Рык зрабіў Кацярыне прапанову, але жыць разам так і не захацеў. Мужчына працягваў намагаць на варыянце «гасцявога шлюбу»: прыязджаць адзін да аднаго на некалькі месяцаў па пару разоў на год, як і раней, нічога не змяняючы. Нават складанасці ў плане пералётаў, якія пачаліся яшчэ з кавіду, не змянялі сітуацыю.

Беларуска спрабавала пераконваць лацінаамерыканца ў тым, што яму ўжо банальна дорага абыходзяцца стасункі на адлегласці, але той упарта стаяў на сваім. Чаму? Дзяўчына дагэтуль так і не зразумела.

«Вядома, ён кампенсаваў усе падарункамі і заляцаннямі. Падарожжы, рэстарацыі, канцэрты — усё было за ягоны кошт. Ён прывозіў мне адзенне, упрыгожванні, кветкі. Часта гатаваў сам, упрыгожваў кватэру, рабіў прыгожыя жэсты. Сэкс — наогул асобная тэма. Гэта заўсёды быў феерверк. Мог ложак ружамі ўпрыгожыць, музыку ўключыць, святло зрабіць. Усё было ярка, прыгожа, эфектна. У гэтым плане ў нас ніколі праблем не было».

Урэшце Кацярына зразумела, што больш не можа так доўга трываць нявызначанасць і паўгода таму пара распалася. Цяпер паненка жыве ў Грэцыі і ў яе пачынаюць складвацца новыя стасункі з мясцовым хлопцам. Той, кажа, хоць і таксама паўднёвы чалавек, але больш спакойны, сур'ёзны, «еўрапеізаваны, ці што».

Хоць у Грэцыі культура знаёмстваў наогул вельмі адкрытая: мясцовыя дзяўчаты жартуюць, што «паміж кавай і ложкам — паўкроку», і часцей за ўсё гэта падобна да праўды. Са слоў Кацярыны, сэксам спатканне з мясцовым пры ўзаемным жаданні папросту можа скончыцца не тое, што ў той жа вечар — літаральна праз паўгадзіны.

«Але тут, вядома, вельмі шмат здрадаў. Кожная другая сям'я, літаральна. І абодва партнёры пра гэта ведаюць, але ўсіх як быццам задавальняе. Дзяўчаты вакол могуць мець двух-трох палюбоўнікаў, і гэта ўважаецца за нармальнае».

З беларусамі стасункаў у Кацярыны ніколі не было. Да Рыка яна сем гадоў сустракалася з літоўцам. Паводле яе слоў, яны бліжэй да скандынаваў: больш халодныя, закрытыя, асцярожныя, асабліва ў пытаннях сэксу — «раскачваюцца» даўжэй.

Хоць менавіта той мужчына быў поўнай супрацьлегласцю стэрэатыпам: эпатажны, таварыскі, які любіў ўвагу, заўсёды ў цэнтры любой кампаніі. Вельмі эмацыйны, мог заплакаць, лёгка абмяркоўваў пачуцці. Увесь час нешта прыдумляў, кудысьці клікаў, арганізоўваў сустрэчы, вечарынкі, рух — часам гэта нават стамляла.

«Што супала са стэрэатыпамі, дык гэта яго эгацэнтрычнасць. Мне здавалася, што паўночнікі крыху больш зацыкленыя на сабе — і гэта было праўдай. Усё круцілася вакол яго: ягоная музыка, ягоныя канцэрты, ягоны стыль, ягоныя ідэі. Ён рабіў гэта пяшчотна, маніпулятыўна, але калі ў цябе слабыя межы, ты хутка паддаешся.

А потым стасункі проста з'еў быт. Мне стала нецікава гатаваць і прыбіраць, пакуль ён гуляе ў кампутарныя гульні. Камуніацыі стала менш, увагі таксама. Потым і ў яго, і ў мяне з'явіліся стасункі на баку — я ўбачыла квіткі ў кіно, убачыла перапіску з дзяўчынай. У мяне таксама з'явіўся іншы мужчына. І стала зразумела, што далей так быць ужо не можа».

Каментары да артыкула