Пасажырка «не ўклалася ў таймінг» падчас санітарнага прыпынку — міжнародны аўтобус паехаў без яе
«Прыпынак 7 хвілін, просьба не спазняцца!» А калі спазніцца? Аўтобус — гэта ж не самалёт і не цягнік, без вас не з’едзе. Ці паедзе? Чытачка Onliner.by на асабістым досведзе пераканалася, што можа быць і так.
Фота: Onliner.by
Жанчына распавяла, што ёй трэба было з’ездзіць у Санкт-Пецярбург на сямейную ўрачыстасць. Білеты на аўтобус яна купляла анлайн праз дадатак. Увечары выехалі з Мінска, прайшлі мяжу, а затым і здарылася ўся гэтая гісторыя.
— У 3:03 ночы аўтобус робіць санітарны прыпынак на запраўцы ў населеным пункце Апочка, кіроўца кажа літаральна наступнае: «Санітарны прыпынак, адпраўляемся ў 3:10, просьба не спазняцца!» Нагадаем: міжнародны аўтобус, на борце прыблізна 50 чалавек, 7 хвілін на санітарны прыпынак?
Выйшлі на запраўку, сталі ў чаргу, а яна доўгая, усе — людзі з аўтобуса (якіх ты, вядома ж, у твар не ведаеш). Па адчуваннях, ніхто нікуды не спяшаецца. Завяршыўшы свае справы, вяртаюся да месца стаянкі і бачу карціну: стаяць 3 аўтобусы… і ніводны з іх не мой! — успамінае чытачка.
— Адчуванне, што ты знаходзішся ў галоўнай ролі ў камедыі абсурду.
Я прывыкла да таго, што перад ад’ездам у абавязкі кіроўцы ўваходзіць як мінімум абысці салон і пераканацца, што ўсе пасажыры на месцах. Але, відаць, такія абавязкі ёсць не ва ўсіх напрамках. І так, што мы маем: я стаю сярод ночы незразумела дзе, мой багаж з’ехаў без мяне, пры мне толькі пашпарт, банкаўскія карты, якія не працуюць у РФ, некалькі тысяч расійскіх рублёў і поўнае неразуменне, а што, уласна, рабіць далей?
Сітуацыю выратавалі беларусы, якія накіроўваліся арганізаванай экскурсіяй з Мінска ў Санкт-Пецярбург на аўтобусе. Аўтарка ўдакладняе, што багаж сустракалі сваякі на аўтавакзале Санкт-Пецярбурга, аформіўшы для гэтага спецыяльны дазвол у кіраўніцтва вакзала.
— Самое смешнае (абсурднае): кіроўца нават не зразумеў, што кагосьці забыў, а мае былыя суседкі па аўтобусе, відаць, проста атрымлівалі асалоду ад вызваленага побач месца. Нікога не збянтэжыла адсутнасць чалавека, які пакінуў свае рэчы на месцы і знік сярод ночы, — адзначае чытачка.
Па вяртанні ў Мінск яна звярнулася ў кампанію, у якой купляла білет, заявіла прэтэнзію і запатрабавала вярнуць грошы. Каб дамагчыся кампенсацыі, давялося чакаць больш за дзесяць дзён і некалькі разоў кантактаваць са службай падтрымкі.
— Грошы за білет мне вярнулі, прабачэнні прынеслі, я іх прыняла. Караць нікога не хачу, раз усё завяршылася шчасліва, будзем лічыць, што ў нас абаіх была дрэнная ноч, — ставіць яна кропку ў гісторыі.