Natalla Tałočka. Kranaj usio, kranaj, kranaj, kranaj… Vierš
Ad Redaktara. Na ciemru, jakaja aharnuła rodny kraj, ludzi reahujuć pa-roznamu. Miarkujučy pa redakcyjnaj pošcie, mnohija, chto raniej redka pisaŭ, stali pisać — paviedamleńni, uspaminy, nazirańni, a niechta i vieršy. I ŭ hetaj paezii ciomnych dzion ja adčuvaju vyraznyja matyvy z paezii «pieršaha našaniŭskaha pieryjadu», pačatku XX stahodździa. Niekalki takich vieršaŭ my apublikujem hetymi dniami. Z časam hetyja psieŭdanimy raskryjucca.
Viasna, nie stukaj u dźviery — adčyniaj.
I ŭvachodź užo pa zvyčcy daŭniaj.
Kranaj usio, kranaj, kranaj, kranaj
Sakavikom, krasavikom i traŭniem.
Zimovaje źniapraŭdzi nasłańnio,
Pakiń u śladach svaich piaščotnych kvietki,
Tapi ildy i pieršaj ciepłynioj
ty prytuli, viasna, maju płanietu.
Ci choć pałovu ad jaje, choć čverć —
Błakitnaj, niepadrobnaj, niepaŭtornaj.
Kab trochi ŭtulniej joj było lacieć,
Valsujučy, u sistemie našaj zornaj.
Adchukaj śviet i dušy rasšpili,
Pavarušy i pabudzi žyvoje,
Zaśmiahłaje — davierchu natali,
Pierakanaj niaśmiełaje saboju.
Praz ščylinu pratočycca viasna,
Pamiž abłokaŭ promniami ŭlijecca.
Niepasłuchmianaja i ščyraja, jana
Skudłacić śviet i zamiłuje serca.