«Тайка пакрыўдзілася і ўвесь час пыталася: «Дык ты гей?» Як беларусы за мяжой хадзілі на спатканні з мясцовымі
«Белсат» пагутарыў з беларускімі экспатамі, якія спрабавалі (часам нават паспяхова) пабудаваць асабістае жыццё з замежнікамі, — пра культурнае падабенства і адрозненне, пра погляды на стасункі і высновы, да якіх яны прыйшлі пасля такога досведу.
З
Ілюстрацыйны здымак. Фота: vecteezy.com
«За тры гады я набрала восем кіло: у іх у сям'і ўсё смажылася і палівалася вялікай колькасцю алею»
Інга (43 гады) у 2021 годзе скасавала шлюб і зʼехала з Беларусі ў Польшчу. З палякамі не ладзілася, але ў адпачынку ў Tinder дзяўчына пазнаёмілася з італьянцам.
«У 2021 годзе я скасавала шлюб і зʼехала з Беларусі. Пасля пераезду ў Польшчу я шмат падарожнічала, асабліва па Італіі — люблю гэтую краіну. Так як у вольны ад падарожжаў час я шмат працую, то ўсталявала сабе Tinder, каб мець хоць прывідную магчымасць пабудаваць сваё асабістае жыццё, — распавядае яна. — Хадзіла на спатканні звычайна з беларусамі, некалькі разоў з палякамі.
Зразумела, што палякі майго ўзросту — гэта нейкая катастрофа: звычайна яны выкладваюць фота 20-гадовай даўніны, а ў сапраўднасці аказваюцца пузатымі мужычкамі ў спартовым касцюме і ўпэўненыя, што «мігранткі з усходу» вядуць на такіх паляванне. Тыя, хто яшчэ больш-менш у сваім розуме, звычайна жанатыя і нават не хаваюць гэтага. Увогуле, варыянты відавочна не мае.
Падчас падарожжа ў Палерма я за прасека ўпадабала нейкіх мясцовых прыгажуноў, і адзін з іх паклікаў мяне на наступны дзень на спатканне. Увогуле, гэта аказаўся 50-гадовы італьянец, які ніколі не быў жанаты і жыў з мамай (трэба было адразу забіць трывогу). Яшчэ паўгода мы ліставаліся і сустракаліся па відэасувязі, ён аплаціў мне курсы італьянскай, каб я магла мець зносіны з яго сямʼёй. Пазней пазнаёміў мяне з мамай — валявой жанчынай, якая кіравала ўсімі.
Раз на месяц-два я прыязджала да іх. Не скажу, што гэта было лёгка: размаўлялі яго родныя толькі па-італьянску і 99% часу праводзіла за сталом. За тры гады я набрала восем кіляў: у іх у сямʼі ўсё рабілася і палівалася вялікай колькасцю алею. Усё гэта міфы, што італьянцы ядуць салацікі з мацарэлаю і памідорамі і не тлусцеюць!
Спачатку я не магла адмовіцца, але паступова стала сабе запякаць рыбу і гародніну. Рабіла вечары беларускай кухні — мачанку, дранікі, боршч гатавала. Дранікі ім асабліва падабаліся (праўда, без смятаны), потым кожны раз прасілі, але мяне хапіла на некалькі падыходаў: у госці на іх застолле прыходзіць уся велізарная радня, а церці дранікі на 20 гасцей самой — не тое, чым я планавала займацца некалькі дзён адпачынку.
Аднойчы было смешна: прывезла ім сушанай рыбкі (там такога наогул няма) і набыла піва на вечар. І вось яны глядзяць круглымі вачыма на гэтую рыбу і кажуць: «Інга, а яна сапраўды не сваёй смерцю памерла? Можа, яе трэба пасмажыць хоць бы?» Пакалупалі, але есці не сталі.
Пасля трох гадоў адносін на адлегласці я зразумела, што гэта тупік: прыязджаць часта мне надакучыла і гэта было стратна (ніхто мне паездкі не аплочваў — італьянцы наогул жмінды), мы ўвесь час сядзелі ў хаце і елі, так што нават Італію я толкам не паглядзела. Дамініка стаў раздражняць сваёй поўнай бездапаможнасцю ў побыце (нешта паправіць у хаце — не пра італьянцаў), залежнасцю ад мамы і тым, што (як тыповыя італьянцы) толькі абяцаць умее, але ў выніку нічога не робіць.
Пару месяцаў таму я проста сказала па тэлефоне, што нашы адносіны зайшлі ў тупік і больш так не магу, — і пачула нейкую невыразную істэрыку ў адказ: што я яго выкарыстала і што ўсходнія жанчыны — ліха. На гэтым усё і скончылася, спадзяюся, ён хоць бы дашле мае рэчы поштай.
Я не стаўлю крыж на італьянцах (нездарма ж мову вучыла!) і працягваю пошукі ў Tinder. Хоць, у цэлым, мне ўсё роўна, якой нацыянальнасці будзе мужчына, абы ў адэкваце быў».
«Калі дзяўчына кліча «на гарбату», я звычайна збягаю як мага хутчэй»
Максім (39 гадоў) жыве ў Кракаве і шукае «нармальных стасункаў» у Tinder. Пакуль безвынікова.
«Я не з тых, хто рады выпадковаму сексу. Калі дзяўчына кліча «на гарбату», я звычайна збягаю як мага хутчэй: мне непрыемная думка, што яшчэ сотні чалавек яна магла прапанаваць тое ж самае, і яны пагадзіліся. Хоць большасць дзяўчат з Tinder, з якімі я хадзіў на спатканні, нармалёвыя, але бывала ўсялякае. І не, я не рэлігійны і без комплексаў; мне цікавей развіваць адныя адносіны ўглыб, чым дзясятак уздоўж. Ды і куды прыемней, калі пасля сексу ёсць пра што пагутарыць, — адзначае Максім. — Пакуль кагосьці надоўга не знайшоў, але я ўпарты. Трапляюцца недурныя і прыгожыя, але ўсё не тое: то зацюканая, то з пачуццём гумару праблемы, то ў гараскопы верыць, то вусны-пельмені зрабіла навошта…
Нейкіх відавочных адрозненняў паміж беларускамі і полькамі не заўважыў, хіба што полькі здаюцца больш упэўненымі ў сабе. Спачатку я нават паспрабаваў будаваць адносіны з полькай — яна адукаваная і вельмі нават нічога знешне. Меркаваў, што адначасова і мову падвучу. Але хапіла мяне на тры месяцы: ужо вельмі спецыфічныя ў яе сябры былі — адныя пітушчыя мужыкі-філосафы. І выбар, куды пайсці ўвечары, вечна быў не на маю карысць».
«Падышоў да мяне з пытаннем: «Не страшна такой красуні ў грузінскіх трушчобах бадзяцца?»
Марына (36 гадоў) жыве ў Грузіі з 2021 года, у 2024 годзе выйшла замуж за грузіна.
«Калі я пераязджала, то і падумаць не магла, што жыццё звядзе мяне з грузінам! На спатканні я хадзіла пару разоў з беларусамі і адзін раз з украінцам, але ніякага «канэкту» у нас не здарылася, нейкія ўсё вельмі самалюбаванцы трапляліся, — распавядае яна. — А з будучым мужам я пазнаёмілася на вуліцы, калі прыехала на таксі да манікюршы не ў той раён: ён падышоў з не самым удалым пытаннем для пачатку знаёмства: «Не страшна адной такой красуні ў грузінскіх трушчобах увечары бадзяцца?» Я шарахнулася, ён пачырванеў і прапанаваў дапамогу.
Хоць я трохі перадузята ставілася да грузінаў (да мяне ўвесь час падʼязджалі жанатыя дзядзькі), гэты хлопец здаўся вельмі выхаваным і яшчэ красунчыкам, апранутым з іголачкі. Ён дапамог разабрацца ў жудаснай сістэме грузінскіх адрасоў і перад тым, як зноў сесці ў таксі, я дала яму свой нумар тэлефона.
Неўзабаве высветлілася, што яго гадавала адна матуля (рэлігійная грузінка, якая спачатку мною пагарджала, але цяпер змірылася), ён вучыўся і жыў у Еўропе, працуе ў «айцішцы», ходзіць у трэнажорку чатыры разы на тыдзень (здаецца, стандартная тэма для маладых грузінаў), і нічога не ведаў пра Беларусь (але гаворыць на рускай мове).
Калі я яму распавядала пра рэпрэсіі ў мяне ў краіне, у яго на твары была ўся гама эмоцый. Асабліва быў уражаны тым, як затрымлівалі жанчын і трымалі потым у турмах без усяго неабходнага. Для грузінаў наогул за межамі паразумення, што мужчына можа жанчыну крыўдзіць.
Але, магчыма, ён нетыповы грузін, таму што пажыў у Еўропе. Можа часам пачаць спрачацца са сваімі сябрамі (гэта асобная тэма, я лічу за лепшае з імі сустракацца як мага радзей), якія раслі ў традыцыйных семʼях і ўпэўненыя, што месца жанчыны — каля пліты, а мужчыны могуць здраджваць. Хоць пры гэтым муж увесь час кажа, што Грузія — найлепшая краіна на свеце, і зʼязджаць нікуды не жадае».
«Сябар майго хлопца чакаў некалькі гадоў, каб атрымаць дазвол сямʼі на адносіны з дзяўчынай»
Алеся (31 год) жыве ў Італіі з італьянцам украінскага паходжання. Пазнаёміліся яны зусім выпадкова.
«Мы з сябрамі сустрэлі новы 2024 год у Варшаве, дзе я на той момант жыла, і неяк выпадкова вырашылі пайсці на дыскатэку. У нейкі момант мае сябры выйшлі, каб сустрэць сяброў, якія вырашылі далучыцца да нас, а я засталася адна, — успамінае яна. — І тут адчула, што мне ў чаравік трапіў аскепак шкла. Бо на танцавальнай пляцоўцы было шмат людзей, мне давялося трымацца за кагосьці, каб і шкло не ўпала. Я спытала хлопца, які стаяў бліжэй за ўсіх да мяне, ці можна пакласці руку яму на плячо. Ён пагадзіўся, я дастала шкло і падзякавала яму.
Так і пазнаёміліся — ён апынуўся ўкраінцам, які 23 гады жыве ў Італіі, і прыехаў у Варшаву з сямʼёй да родных на пару дзён. На наступны дзень мы сустрэліся за кавай, а яшчэ праз дзень ён зʼехаў назад у Італію, але мы пачалі перапісвацца і размаўляць па відэасувязі па пяць гадзін.
Трэба было сустрэцца, і я паехала да яго на тыдзень. І так мы каталіся адзін да аднаго больш за паўтара года. Але гэта было вельмі цяжка — і эмацыйна, і фізічна, і фінансава. Я б дакладна не хацела такога надоўга, але мы ўсё пераадолелі, і я пераехала да яго.
Я ўсё яшчэ вучу італьянскую, таму мае зносіны з мясцовымі жыхарамі абмежаваныя, але тое, што заўважыла, — людзі тут значна больш эмацыйныя, адкрытыя і ветлівыя (хоць у іх могуць быць зусім іншыя думкі, чым тыя, якія яны вам транслююць).
Я б сказала, што італьянскія мужчыны вельмі актыўныя — для іх не праблема пазнаёміцца на вуліцы. Для многіх вельмі важны аўтарытэт маці. Але ў астатнім мужчыны вельмі розныя: некаторыя шукаюць дзяўчат на ноч, хоць па іх вонкавым выглядзе ніколі не скажаш, што яны лавеласы. А некаторыя, наадварот, прытрымліваюцца вельмі старых традыцыйных поглядаў. Напрыклад, адзін з сяброў майго хлопца вельмі пакутаваў праз тое, што сямʼя яго дзяўчыны была супраць іх адносін, таму што стрыечны брат дзяўчыны бачыў, як ён вітаецца з іншай. І хлопец чакаў некалькі гадоў, каб атрымаць дазвол сямʼі дзяўчыны на адносіны з ёй. І ўвесь гэты час яны бачыліся вельмі рэдка, звычайна ў прысутнасці кагосьці з яе сямʼі.
Неяк 14 лютага ён набыў ёй кветкі і вялізнага плюшавага мядзведзя, але ў выніку застаўся дома, таму што атрымаць згоду на спатканне праз яе сямʼю не атрымлівалася. Але гэта спецыфічныя сямʼі са старымі поглядамі, такіх не так ужо шмат.
Але што мяне больш за ўсё здзіўляе, дык гэта тое, што калі ў італьянца ёсць дзяўчына, то ён, хутчэй за ўсё, адмовіць сваім сябрам, калі яна не хоча нікуды ісці, і застанецца дома. З беларусамі ўсё неяк наадварот.
Што датычыць майго хлопца, то спачатку мне здавалася, што яго вялікая ўвага і павага да мяне — гэта нешта ад італьянцаў, але з часам стала ясна, што гэта ён сам па сабе такі».
Ілюстрацыйны здымак. Фота: vecteezy.com
«Полькі памяшаныя на верхавой яздзе, чытаюць папяровыя кнігі і вельмі яскрава фарбуюцца»
Андрэй (33 гады) доўга сустракаўся з дзяўчынай у Беларусі, але потым яму давялося зʼехаць, а дзяўчына не пажадала. Апошнія тры гады хлопец жыве ў Варшаве і рэгулярна хадзіў на спатканні праз Tinder.
«Я добра ведаю ангельскую і польскую на ўзроўні В2, так што праблемаў з тым, каб з кімсьці пазнаёміцца, у мяне няма. Спачатку выбіраў у Tinder беларусак ці ўкраінак — усё ж такі менталітэт мне бліжэйшы. Потым падвучыў мову і вырашыў паспрабаваць схадзіць на спатканні з полькамі. Яны наогул рэлігійныя, хоць спачатку мяне гэта здзіўляла. Ужо не ведаю, чаму, але яны ўсе памяшаныя на верхавой яздзе, чытаюць папяровыя кнігі і вельмі яскрава фарбуюцца. Ці то мода такая, ці то мне так «шанцуе». І звычайна яны шукаюць у Tinder брытанцаў, на спатканне са славянамі згаджаюцца толькі, калі тыя вельмі прыгожыя (водгукі сяброў гэта пацвярджаюць). Пра Беларусь у вельмі агульных рысах ведаюць: Лукашэнка — дыктатар, які закідвае мігрантаў праз іх мяжу. Але яны проста не вераць ва ўзровень дыктатуры: што ты сюды не па сваёй волі прыехаў, што можаш сесці за колер шкарпэтак, пазбавіцца нерухомасці і пры гэтым нават пашпарт аднавіць за мяжой не можаш. Адказваюць мне нешта кшталту: «Ды ну, ты прышпільваешся!»
З украінкамі таксама не шанцуе: у іх эга часта раздзьмутае і прадзімае гэта «мужчына павінен». Ды і гэтыя вусны з вейкамі велізарныя, для мяне — відавочны перабор. Беларускі неяк з мерай часцей сябруюць. Хоць апошнія некалькі месяцаў я сустракаюся з украінкай без усіх гэтых прыколаў і пакуль «забіў» на Tinder — знайшоў у ёй цікавага суразмоўцу і такога ж фаната падарожжаў».
«У тайцаў такое максімальна практычнае, калі не сказаць спажывецкае, стаўленне да кахання і сексу»
Валера (39 гадоў) апошнія пяць гадоў жыве ў Польшчы, да гэтага пажыў год у шматлікіх іншых краінах, у тым ліку ў Тайландзе. Прыкладаннямі для знаёмстваў карыстаўся актыўна, але асабістае жыццё ў выніку збудаваў дзякуючы працы.
«У Польшчы я пару разоў хадзіў на спатканні ў Tinder. Асноўнае адрозненне ад Менску, якое я заўважыў, — больш разнастайнасці. У Менску як быццам 80% дзяўчат былі зусім безаблічныя (не хачу нікога пакрыўдзіць): каламутны сумны здымак, адсутнасць хоць нейкага апісання ў профілі, проста няма за што зачапіцца! А тут на любы густ дзяўчыны знойдуцца: і хіпстаркі, і бімба з вялізнымі вуснамі, і готкі-касплеершы ўсялякія, і мажоркі-аматаркі пола.
Але самы пацешны выпадак у мяне адбыўся, калі я жыў у Бангкоку і вырашыў для пашырэння кругагляду схадзіць на Tinder-спатканне. Я замэтчыўся з адной употай, мы сустрэліся ў кавярні, у яе была добрая ангельская і мы цалкам прыемна балбаталі — экспаты ў Тайландзе жывуць адасоблена і з мясцовымі звычайна мала ўзаемадзейнічаюць, таму мне было цікава распытаць, як у іх уладкаванае жыццё.
А потым яна проста ў лоб пытаецца: «Дык мы да мяне паедзем або да цябе пасля гэтага?», як быццам гэта нешта само сабой разумеецца. Я адказаў, што наогул у мяне такой мэты не было. Яна, здаецца, адначасова здзівілася і пакрыўдзілася — шчыра не магла зразумець, як гэта, і ўвесь час пыталася: «Дык ты гей?», а потым палезла да мяне цалавацца. Так мы і разʼехаліся ні з чым.
Наогул, як потым аказалася, у тайцаў такое максімальна практычнае, калі не сказаць спажывецкае, стаўленне да кахання і сексу: для іх гэта пра фінансавую бяспеку (знайсці сабе багатага мужыка), пра статус, а ў выпадку з раманамі з замежнікамі — і пра прэстыж».