Пад Мінскам кошка знікла падчас урагану і вярнулася праз тры дні
Што робіць дом домам? Для Муркі, якая прайшла шлях ад вулічнай барацьбы за жыццё да любімай сваёй сям’ёй, адказ просты: гэта месца, куды вяртаешся, нават калі згубіўся ў буру, піша pristalica.by.
У 2021 годзе валанцёры знайшлі Мурку на вуліцах Брэста — худую, з малочнымі зубамі, у цяжкім стане. Дыягназ — вірусны перытаніт, смяротна небяспечная вірусная хвароба. Дзякуючы дарагому лячэнню і клопату, яе выхадзілі і перавезлі ў Мінск. Там Мурку заўважыла Іна — і вырашыла ўзяць яе на ператрымку.
— Я адразу разумела, што, хутчэй за ўсё, не змагу з ёй разысціся. Так і сталася. Спачатку таблеткі, абследаванні, падбор харчавання — і вось, яна ўжо стала часткай сям’і, — расказвае гаспадыня.
Здавалася, ужо не вернецца
Гэтай вясной сям’я пераехала ў прыватны дом у Юзуфове. Але плота ўстанавіць не паспелі: перашкаджала дрэннае надвор’е.
Кошкі — Мурка і яшчэ адна выратаваная з вуліцы, Рыжуля — пачалі паціху выходзіць на свежае паветра. Іх выпускалі ненадоўга: абедзве гулялі ля дома і заўсёды вярталіся.
— Мы стараліся сачыць, але вядома бывае ўсякае: нехта з рабочых пакінуў дзверы прыадчыненымі, і яны проста выскачылі, — успамінае Іна.
У той дзень быў моцны вецер, на вуліцы бушавала непагадзь. Абодва гадаванцы зніклі. Позна ўночы вярнулася Рыжуля, а Муркі не было.
Дзень-два гаспадыня жыла ў трывожнасці. Размясцілі абвесткі, пытаючыся ў суседзяў, дзяжурылі каля дзвярэй на тэрасе, у спадзяванні ўбачыць знаёмую пысу.
— Спала ў зале, адкуль відаць вуліцу. Ноч за ноччу глядзела ў цемру. Нават у вушах звінела ад напружання, — кажа дзяўчына.
На трэцюю ноч Рыжуля пачала хвалявацца — кідалася, мяукала. І раптам… з’явілася Мурка. Проста села пад дзвярыма — быццам нічога не здарылася.
— Я была ў шоку. А другая кошка кінулася да яе — вылізвала, абдымала. Гэта было так пяшчотна! Пасля гэтага сям’я тэрмінова дабудавала плот. Але нават ён не заўсёды ўтрымлівае кашэчую рашучасць.
— Адна з іх капае пад агароджай як экскаватар, — смяецца Іна. — Таму вакол умацавалі ўсё, што можна. Цяпер гуляць — толькі пад наглядам!
Напаўняе дом спакоем
Мурка любіць цяпло, спіць з гаспадарамі пад коўдрай, есць спецыяльны корм і паштэты. Са стала нічога не бярэ, але часам прынясе падарунак — аднойчы прынесла мыш і паклала ля парога. «Нібы сказала: вось, вы таксама паешце. Клапатлівая», — са ўсмешкай распавядае Іна.
Дзяўчына баялася заводзіць гадаванца: перажывала з‑за поўсці, беспарадку, новых клопатаў. Але цяпер кошка — частка сям’і.
— Я нават уявіць не магу, як раней жыла без яе. Яна напаўняе дом спакоем. Раніцаю прыходзіць, мурчыць, кладзецца побач. І адразу становіцца цяплей, не толькі фізічна, але і на душы. Часам менавіта кошка нагадвае нам, што дом — гэта там, дзе цябе чакаюць, і дзе важны нават твой крок раніцай і ціхае «мяў» перад сном. Мурка вярнулася туды, дзе яе любяць — а хіба не ў гэтым сэнс усіх гісторый з шчаслівым канцом?