Стась Карпаў расказаў пра ўласную траўму, звязаную з дыкам

Годнасць жанчыны — як і годнасць любога чалавека — мусіць праяўляцца ў адэкватнай рэакцыі на непрыемнае і на спосаб самапрэзентацыі падчас непрыемнага, піша ён у сябе ў фэйсбуку ў тэксце, які многіх абразіць.

Стась Карпаў. Фота з фэйсбука

Калі хлопчыку Стасіку было гадоў з 5-7, ён хадзіў на піяніна і сальфеджыа ў ДК «Сукно».

Праблема была ў тым, што там было не толькі піяніна, але і шмат іншых актыўнасцяў і мерапрыемстваў.

І вось у адзін дзень у прызначаны час хлопчык Стасік уварваўся ў знаёмы кабінет, дзе яго звычайна чакала настаўніца (на чый выбітны бюст Стасік аднойчы ўпершыню ў жыцці заліп, а настаўніца заўважыла і Стасік пачырванеў і не забыў гэты сорам да сённяшняга дня).

Дык вось Стасік уварваўся, але… Карацей, нечакана ў ДК «Сукно» вырашылі правесці чэмпіянат па бодзібілдынгу. І грымёрку яны зладзілі, сука, чамусьці ў нашым кабінеце музыкі.

І тут трымайце адначасова ў галаве дзве рэчы.

Першае. Грыміроўка бодзібілдараў — гэта калі аграменныя голыя мужыкі націраюць сябе нейкім, сука, гуталінам — каб рэльеф быў рэльефным.

Другое. Стасік на той момант быў недзе метр ростам. Адпаведна, калі ён уварваўся — то убачыў не раяль і не настаўніцу на вінтавым крэсле. А убачыў ён, як высока над стасікавай галавою, як метраном, раскачваецца агрррромны такі х*р паміж дзвюх таўсценных ног.

Стасік, натуральна, у поўным ах*і выпаўз з кабінета, а цяпер вырашыў прызнацца вам, што забыць х*р культурыста ён здолеў яшчэ ў меншай ступені, чым цыцкі выкладчыцы. Але Стасік гатовы паклясціся, што яго не траўмавалі ані фітнэс-члены, ані музычнае дэкальтэ.

Таму вось што.

Я не лічу, што эпісталярныя х*і — гэта вельмі здорава. Я лічу, што шлюць такія фоткі як мінімум людзі з адсутнасцю густу. Хацеў напісаць «калгаснікі», але калгаснікі, пэўна, як раз не шлюць. Для іх х*й — інструмент. Яны не дасылаюць бабам фоткі касілак, фоткі сярпоў і фоткі х**ў. Я так думаю.

Слаць х*і — тупа.

Слаць х*і — тупа.

Тупа.

І пошла.

Ок?

Але калі я чытаю як бабі свет незваротна змяніўся пасля такой фоткі, я думаю, што гэта таксама пошла і тупа. Бо свет не мяняецца ад таго, што вы і так сабе цудоўна уяўляеце ў дэталях.

Па вуліцах вашых гарадоў, дарагія дзевачкі, ходзяць тысячы людзей вельмі пурытанскіх поглядаў. І ім невыносна назіраць вашы паўадкрытыя сракі, пупкі, панчохі, цыцы навыварат і многае іншае. Вам не напляваць? Напляваць. Мне, калі што, таксама.

Я б вельмі хацеў, каб змагары за жаночыя правы проста перасталі спрыяць развіццю псіхозаў і называлі рэчы правільнымі словамі і правільнымі імёнамі.

Калі вам скінулі фотку х*ра — не, гэта не тое самае, што вас згвалцілі. Перастанць нарэшце усё называць «гітлерам». Не ўсё — гітлер, і не ўсё «мяне згвалцілі».

Калі вам паказвае пісаньку мужык у цёмным завулку — гэта можа напужаць, бо наўпрост звязана са страхам адчуць пісаньку ўнутры сябе. А калі вам шлюць фотку — то яна ўнутры вас можа апынуцца толькі разам з тэлефонам.

Не суйце ўнутр сябе тэлефон. Забаньце чувака. Ці апублічце гэтыя фоткі і напішыце «баран!»

Але не трэба ліць слёзы і дэманстраваць, што вы не нармальныя дарослыя людзі з дарослай псіхікай, а нейкія запужаныя нягеглыя дадаткі да ненавіснага вам «мужчынскага свету».

Гонар жанчыны павінен (я так думаю) праяўляцца не толькі ў яе змаганні за роўную заплату шляхам скаргаў начальству.

Годнасць жанчыны — як і годнасць любога чалавека — мусіць праяўляцца ў адэкватнай рэакцыі на непрыемнае і на спосаб самапрэзентацыі падчас непрыемнага.

Калі ваша пазіцыя — бясконцае шмыганне носам і заламванне рук, то ніякай «роўнасці вашай мары» вы ніколі не здабудзеце. Ніводны чалавек нічога шмыганнем носам не дамогся.

Вы адчуваеце сябе бездапаможна? Ок. Я таксама. Жыву не так як я хачу, не там, дзе хачу. Не хачу, каб была вайна, не хачу каб не мог бачыць бацькоў, калі мне спатрэбіцца.

Гатовы атрымаць на свой мабільны ўсе самыя тонкія і крывыя х*і планеты за магчымасць нарэшце дачакацца, калі сапраўдны а не прыдуманы пі****ц нарэшце скончыцца.

Каментары да артыкула