«Я амаль заўсёды ў дарозе». Гісторыя бяздомнай беларускі, якая жыве ў падарожжах
Усё пачалося ў 2020 годзе. Пасля прэзідэнцкіх выбараў і пратэстаў Юлія пакінула Беларусь. Першым прыпынкам стала Варшава, як яна сама кажа, «гэта першы пункт на шляху да свабоды». Ужо больш за год у беларускі няма нават арэнднага жылля, яна ўвесь час пераязджае, падарожнічае і пакуль не збіраецца спыняцца дзесьці надоўга, піша Ex-press.live.
А чаму б не павандраваць?
«Я прыехала амаль ні з чым. Адразу зняла пакой з сябрамі — такімі ж, як я, эмігрантамі. Было трохі страшна і вельмі хвалююча. Новы горад, новыя правілы. Але я хутка асвоілася», — успамінае яна.
У Польшчы Юля атрымала часовы дазвол на жыхарства, уладкавалася на аддаленую працу і пачала будаваць новае жыццё. Варшава ёй спадабалася, асабліва вялікая супольнасць беларусаў, актыўнае культурнае жыццё і недарагія прадукты.
«Я нават уцягнулася ў гэтую гульню з акцыямі ў супермаркетах. Паставіла ўсе магчымыя дадаткі, выдаткоўвала на ежу мінімальна», — смяецца Юля.
Але вясной 2024 года сітуацыя змянілася. Гаспадар кватэры, дзе яна жыла, вырашыў яе прадаць. І замест таго каб шукаць новае жыллё, Юля вырашыла… паехаць далей.
«Наперадзе было лета. Я працую анлайн, не прывязаная да месца, нармальна ведаю інгліш. І я падумала: а чаму б не павандраваць?»
З тых часоў Варшава для Юліі — гэта толькі «горад для візітаў па справах». Увесь астатні час яна праводзіць «паміж гарамі і вакзаламі, фестывалямі і чужымі кухнямі».
Месца, дзе Кура зліваецца з Арагві. Грузія. Фота з архіва гераіні
Хаўссіцінг — калі чужы дом становіцца тваім
Сёння Юля не плаціць за арэнду. Яна хаўссітар — жыве ў дамах людзей, якія з'язджаюць у адпачынак, камандзіроўку або на вакацыі, і сочыць за парадкам:
«У мяне быў дом у Берліне, лецішча ў Ліможы, кватэра ў Афінах. Усё бясплатна. Наўзамен я палівала кветкі, карміла катоў, прыбірала. Часам проста жыла ў пустым доме».
Аднойчы гаспадары кватэры пакінулі ёй плэйліст з улюбёнай музыкай… сабакі.
Юлія перасоўваецца па Еўропе з мінімальнымі выдаткамі. Часам купляе танныя квіткі праз спецыяльныя дадаткі. Але часцей — падарожнічае аўтастопам:
«Нехта скажа: страшна. А я скажу: чароўна. Асабліва калі цябе падвозіць маўклівы дальнабойшчык, а ў калонках грае стары польскі джаз, рок-опера або геніяльны паляк беларускага паходжання Чэслаў Неман».
Часам Юля начуе ў людзей праз каўчсёрфінг — сэрвіс, дзе хосты прымаюць падарожнікаў бясплатна. Галоўнае — узаемны давер і цікавасць:
«Я спала ў пакоі з чырвонымі фіранкамі ў Рызе, на раскладанцы ў Вене, на падлозе ў Ліёне — побач з праектарам, які па начах трансляваў артхаўс».
Знакамітая Берлінская сцяна. Фота з архіва гераіні
«Хоць я і не багатая, але свабодная»
Юлія не толькі жыве ў дарозе, але і актыўна ўдзельнічае ў фестывалях і валанцёрскіх праектах. Яна дапамагала на ўваходзе, выдавала бранзалеты, мыла куфлі, а потым танчыла ў натоўпе пад Linkin Park.
«Я нічога не плаціла. Нават паела смачна», — успамінае яна.
Яшчэ Юля ўдзельнічала ў адукацыйных і экалагічных абменах. У Літве разам з іншымі дзяўчатамі і хлопцамі пісала праекты, жыла ў кампусе, гуляла па дажджлівай Вільні:
«Гэта еўрапейскі адпачынак, толькі з карысцю».
Адна з найважнейшых апор у падарожжах — землякі. Знаёмыя беларусы жывуць па ўсёй Еўропе. А яшчэ Юля знаходзіць гарадскія чаты, дзе можна папрасіць парады, дамовіцца пра начлег ці проста пазнаёміцца:
«У Германіі мы гулялі па лесе. Пяць сябровак, заплечнікі, тэрмас, БЧБ-сцяг. Усё было смачнае, вясёлае і трохі сумнае. Таму што дадому — нельга».
Міжземнамор'е. Фота з архіва гераіні
Юлія прызнаецца: грошай у яе няшмат. Чамаданаў Louis Vuitton таксама няма. Але ёсць свабода і сапраўднае жыццё.
«Падарожнічаць без грошай — магчыма. Такіх, як я, шмат. Хоць я і не багатая, але свабодная. А яшчэ ў мяне ёсць гісторыі, якія можна расказваць цэлымі днямі», — кажа яна.