Крык душы дзяўчыны, што скончыла медінстытут і з жахам глядзіць на бліжэйшыя пяць гадоў
-
09.07.2025Сталасць, у нармальных краінах бясплатная адукацыя бясплатная ) атрымліваеш веды, перспектывы, а далей усё залежыць толькі ад цябе. Мною ў свой час быў пройдзены гэты шлях размеркавання, і я вельмі добра разумею як гэта выглядае знутры. А што датычыць людзей у вёсцы, то згаджаюся цалкам, што гэта таксама людзі і для іх таксама павінны быць створаныя ўсе ўмовы для якаснага жыцця і атрымання на месцы адпаведнай медыцынскай дапамогі... Але не такім чынам... Ці добрым спецыялістам стане гэтая дзяўчына, працуючы пад прымусам і адчуваючы адчай і безвыходнасць? Сумняюся. Сотні такіх цынічных і абыякавых спецыялістаў сядзяць ужо па паліклініках у раённых цэнтрах і ціха ненавідзяць кожнага пацыента, пераступіўшага парог іх кабінета. І так, перш, чым ісці ў медыцынскі па мэтавым накіраванні, няхай кожны абітурыент прачытае вышэй названыя творы Булгакава. На прасторах Расійскай імперыі за сто гадоў амаль нічога не памянялася...
-
09.07.2025Свядомасць, Особенно в США бесплатное медицинское образование. Что потом люди еще пол жизни кредит на обучение гасят.
-
08.07.2025Амбулатория врача общей практики находятся в агрогородках, в не в деревнях, где все жители 65+, там разного возраста жителей хватает. На каждую деревню врач не положен, там в лучшем случае фельдшерский пункт с фельдшером в наличии или с приезжающим фельдшером, и то, если деревня большая и до агрогородка далеко. И вообще - лучше врач без опыта, чем никакого, тем более что к врачу в амбулатории прилагается медсестра или фельдшер и санитарка.
-
09.07.2025Раз пайшла такая пятрушка на тэму першай медыцынскай практыкі, дык вось яшчэ гісторыя Міколы Калініченка з Мікалаеўскіх стэпаў.
Раз яна выбрала такую складаную і высакародную прафесію, ёй трэба ведаць і гісторыю людзей, што тапталі гэтую сцежку да яе.
"У 1947 годзе, ва ўзросце 23 гадоў, Калінічэнка паступіў у Адэскі медыцынскі інстытут імя Пірагова. За яго плячыма былі баявы вопыт, раненні, страсенне мозгу, страта слыху і мовы, працяглае лячэнне і праца на заводзе. Наперадзе былі шэсць гадоў вучобы ў адной з самых вядомых медыцынскіх устаноў краіны. Вучыцца было цяжка. Удзень Мікала наведваў лекцыі і практычныя заняткі, а ўначы працаваў зменна на Адэскім суперфасфатным заводзе, дзе зарабляў на жыццё. Пасля заканчэння інстытута ў 1953 годзе Мікалая Калінічэнка быў накіраваны на працу ў вёску Тузлы, якая тады ўваходзіла ў склад Ізмаільскага раёна (цяпер Адэская вобласць). Ён працаваў хірургам у сельскай раённай бальніцы і адначасова выконваў абавязкі загадчыка раённага аддзела аховы здароўя. Нагрузка была значнай. Медыцынская інфраструктура раёна патрабавала ўвагі, сістэматызацыі і развіцця. Пацыентаў было шмат, але не хапала абсталявання і вопытных спецыялістаў. Калінічэнку даводзілася аперыраваць, арганізоўваць дапамогу ў сельскай мясцовасці, адказваць за стан аховы здароўя ва ўсім раёне. Тут ён атрымаў свой першы практычны вопыт хірурга: выконваў планавыя і экстраныя аперацыі, вучыўся прымаць рашэнні без старонняй дапамогі. Праца была складанай, адказнай і адначасова карыснай.
У вольны ад асноўнай працы час Калінічэнка працягваў вучобу. У 1955 годзе ён з адзнакай скончыў Інстытут удасканалення хірургаў."
Хотя да, в 23 года ты впервые получаеш почти полноценное людское мышление, не раньше. И это ещё только начало